W marcu 1968 roku młody Adam Michnik demonstrował umiłowanie wolności deptanej wówczas przez przedstawicieli „zbrodniczej organizacji działającej na szkodę Narodu Polskiego w interesie obcego mocarstwa". Młodszym wyjaśniam, że chodziło o zamknięcie inscenizacji „Dziadów" Adama Mickiewicza w Teatrze Narodowym w Warszawie przekształconej przez ówczesnych studentów w niesłuszną manifestację polsko-rosyjskiej nienawiści. Konkretnie chodziło o to, że student Michnik i inni nieracjonalni gówniarze (wtedy też istniał podział na Polskę racjonalną i tą gorszą) bili brawo po słowach:

Nie dziw, że nas tu przeklinają.

Wszak to już mija wiek,

Jak z Moskwy w Polskę nasyłają

Samych łajdaków stek.

A trzeba wiedzieć, że w dramacie ową mową nienawiści posługuje się rosyjski oficer, zwracając się do Aleksandra Bestużewa, późniejszego dowódcy moskiewskiego pułku rozpoczynającego powstanie dekabrystów. A co do owej zbrodniczej organizacji, która w 1968 roku prawidłowo zareagowała na niewłaściwą interpretację tradycyjnej przyjaźni polsko-radzieckiej, to mowa o Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Z tym że nie jestem pewien, czy już wtedy Adam Michnik tak ją określał, bo cytuję tu jego definicję z roku 1978, kiedy to „nasz Adaś" jako wykładowca Towarzystwa Kursów Naukowych przyjeżdżał z odczytami do Krakowa, a my, ówcześni studenci, broniliśmy go przed pobiciem przez milicjantów i esbeków.

Z góry więc przepraszam za ewentualny anachronizm, wszak różne bywały definicje Naszej Partii na różnych „etapach historycznego rozwoju", a także na etapach rozwoju samego bohatera. Zresztą później się okazało, że to nie żadni zdrajcy, tylko „ludzie honoru", bo tak wskazywała „mądrość kolejnego etapu", a może interesy rozdawcy mentalnych orderów.