[b]Tak wynika z wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 3 kwietnia 2008 r. (sprawa C-124/07 J.C.M Beheer BV przeciwko Staatssecretaris van Financien).[/b]
Co prawda orzeczenie to zostało wydane na podstawie przepisów nieobowiązującej już VI dyrektywy, jednak zachowuje aktualność również na gruncie postanowień nowej 112 dyrektywy. Co więcej, może okazać się pomocne przy interpretowaniu przepisów polskiej ustawy o VAT.
[srodtytul]Agent pośrednika[/srodtytul]
Holenderska spółka J.C.M Beheer BV (dalej: spółka) działała m.in. w charakterze agenta spółki VDL Polisassuradeuren BV (dalej: VDL). Ta z kolei zajmowała się działalnością brokerską i pośrednictwem w zakresie ubezpieczeń. Występowała jako pośrednik przy zawieraniu umów ubezpieczeniowych, a także jako autoryzowany agent zakładów ubezpieczeniowych. Samodzielnie zawierała umowy ubezpieczeniowe w imieniu tych ostatnich.
Spółka natomiast wykonywała w imieniu i na rachunek VDL usługi polegające m.in. na zawieraniu umów ubezpieczeniowych, przekazywaniu i wystawianiu polis ubezpieczeniowych. Ponadto z własnej inicjatywy i samodzielnie oferowała klientom nowe ubezpieczenia i zawierała z nimi odpowiednie umowy. W istocie spółka działała jako pośrednik między klientem (nabywcą ubezpieczeń) a agentem (VDL) działającym na rzecz ubezpieczycieli. Zgodnie z umową między VDL i spółką, w zamian za świadczone usługi, spółka otrzymywała wynagrodzenie wynoszące 80 proc. prowizji wypłacanych VDL przez zakłady ubezpieczeniowe z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia.