Kiedy komornikowi należy się prowizja

Sąd rejonowy nie zgodził się z komornikiem, że kwota wpłacona dobrowolnie po zawiadomieniu o wszczęciu postępowania egzekucyjnego bezpośrednio do rąk wierzyciela jest świadczeniem wyegzekwowanym w rozumieniu art. 49 ust. 1 ustawy. Naliczenie od tej kwoty opłaty egzekucyjnej w wysokości 15 proc. jest zatem bezpodstawne. Sąd zmienił więc postanowienie komornika. Przyjął, że w tym wypadku zastosowanie znajduje art. 49 ust. 2 cytowanej ustawy, który stanowi, że w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego, m.in. na wniosek wierzyciela, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 5 proc. wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania, ale nie mniej niż 1/10 i nie więcej niż dziesięciokrotność przeciętnego wynagrodzenia.

Wysokość tego świadczenia sąd określił w ten sposób, że od sumy zgłoszonej do wyegzekwowania we wniosku egzekucyjnym (185 tys. zł) odjął należność wyegzekwowaną przez komornika do daty umorzenia postępowania (3 tys. zł). Od tak ustalonej różnicy (182 tys. zł) obliczył 5 proc.

Nie był pewny słuszności tego stanowiska sąd II instancji, do którego odwołał się komornik. Dlatego skierował pytanie prawne do Sądu Najwyższego. Jednakże treść uchwały podjętej w odpowiedzi na nie oznacza, że to sąd I instancji (rejonowy) miał rację.

Sąd Najwyższy mianowicie stwierdził w uchwale, że [b]w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela, po zawiadomieniu dłużnika o wszczęciu egzekucji, od świadczenia spełnionego przez dłużnika bezpośrednio wierzycielowi[/b] komornik pobiera opłatę określoną w art. 49 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy, czyli w wysokości 5 proc., ale mniej niż 1/10 i nie więcej niż dziesięciokrotność przeciętnego wynagrodzenia.