Brak rejestracji na unijny VAT nie pozbawia zerowej stawki

[b]Tak orzekł WSA w Warszawie 29 lipca 2010 r. (III SA/ Wa 600/10).[/b]

W grudniu 2007 r. spółka złożyła deklarację VAT dotyczącą wykonywanych przez nią dostaw. Następnie w korektach wskazała, że były to wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (WDT), opodatkowane zerową stawką VAT. W związku z tym, na wniosek spółki, stwierdzona została nadpłata, po czym w decyzji z 26 października 2009 r. izba skarbowa ponownie określiła wysokość zobowiązania w VAT, uznając, że w tym wypadku nie ma zastosowania stawka

0 proc. Organ wskazał, że nie zostały spełnione warunki przewidziane w art. 13 ust. 6, art. 42 ust. 1 oraz art. 97 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=172827]ustawy o VAT[/link]. W świetle tych przepisów WDT występuje, jeżeli dostawcą jest podatnik, który przed dniem wykonania pierwszej WDT zawiadomił naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności i został zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W skardze do WSA spółka podniosła, że na podstawie art. 28c cz. A VI dyrektywy zwolnienie od VAT (w Polsce prawo do zerowej stawki) nie jest uzależnione od faktu zarejestrowania podatnika. Na poparcie swego stanowiska przywołała [b]wyrok NSA z 11 marca 2010 r. (I FSK 1941/08)[/b], w którym sąd uznał, że sam brak rejestracji nie może uniemożliwiać uznania transakcji za WDT uprawniającą do zastosowania stawki 0 proc.

WSA w całości uchylił decyzję. W ocenie sądu, w sytuacji gdy organy nie kwestionowały, że nastąpiła WDT, nie można odmówić zastosowania zerowej stawki. Brak rejestracji podatnika nie ma znaczenia. Nie można było pozbawić go prawa do zwolnienia z VAT, bo istotne jest samo wykonanie WDT.

Sąd podkreślił, że stanowisko to wynika bezpośrednio z zasady neutralności VAT, wyrażonej w przepisach VI dyrektywy. Natomiast wymogi formalne ustanowione w art. 42 ust. 1 pkt 1 oraz art. 97 ust. 1 ustawy o VAT są wadliwym jej wdrożeniem.

[i]Autorka jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte[/i]

[b]Komentuje Łukasz Majchrzak, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie):[/b]

Istotą systemu transakcji wewnątrzwspólnotowych jest opodatkowanie dostawy towaru w miejscu przeznaczenia. W tym celu WDT zwolniona jest z opodatkowania (w Polsce zastosowanie ma zerowa stawka), natomiast wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla państwa nabywcy.

W tym kontekście rozstrzygnięcie WSA w Warszawie jak najbardziej zasługuje na aprobatę. Przepisy polskiej ustawy o VAT w zakresie, w jakim uzależniają prawo do zastosowania zerowej stawki przy WDT od rejestracji VAT UE, naruszają zasadę neutralności VAT. Zastosowanie ich w praktyce mogłoby bowiem doprowadzić do podwójnego opodatkowania tej samej czynności, bo w razie niespełnienia wymogów formalnych przez dostawcę obowiązek zapłaty podatku ciążyłby zarówno na nim, jak i na nabywcy.

Co więcej mielibyśmy do czynienia z sytuacją, w której niezarejestrowany podatnik byłby pozbawiony prawa do zastosowania zerowej stawki, podczas gdy osoba posiadająca status podatnika VAT UE przy wykonywaniu tej samej czynności korzystałaby ze zwolnienia.