Zasada ta dotyczy również rozstrzygania w sprawie wniesionej do rady gminy skargi na działalność wójta (burmistrza, prezydenta miasta). Potwierdza to rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody łódzkiego z 9 września 2010 r., który stwierdził nieważność uchwały rady miejskiej Białej Rawskiej w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność burmistrza tej gminy. Powodem uchylenia uchwały był właśnie brak kworum podczas rozpatrywania tej sprawy.
Jak wynika z treści art. 14 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=A1D82498C8C1074DA63C14EDA4E181BA?id=163433]ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. DzU z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.)[/link], [b]uchwały rady gminy zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowego składu rady, w głosowaniu jawnym[/b], chyba że ustawa stanowi inaczej. Natomiast z przepisów statutu gminy Biała Rawska wynika, że jej rada składa się z 15 radnych. Oznacza to, że do podejmowania wiążących rozstrzygnięć konieczna jest obecność co najmniej ośmiu radnych (kworum).
W trakcie procedowania nad skargą na działalność burmistrza skład rady liczył 14 osób. Spowodowane to było wygaśnięciem mandatu jednego z jej członków. Ponieważ nastąpiło to w okresie sześciu miesięcy poprzedzających koniec kadencji i wybory samorządowe (mandat radnego wygasł 23 lipca 2010 r.), wyborów uzupełniających nie przeprowadzono.
Ponadto, jak ustalił wojewoda, na sesji rady gminy, na której skarga była rozpatrywana, obecnych było jedynie 13 radnych (stan ustalony na podstawie listy obecności). Jednocześnie z protokołu sesji wynika, że przed głosowaniem nad uchwałą w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność burmistrza gminy z sali wyszło kolejnych sześciu radnych, którzy odmówili dalszego udziału w obradach. W konsekwencji w trakcie podejmowania uchwały na sali obecnych było jedynie siedmiu radnych.
Oznacza to, że uchwała rady miejskiej Białej Rawskiej została podjęta przy braku kworum, a więc z naruszeniem art. 14 ustawy o samorządzie gminnym. Naruszenie to ma charakter istotny, w konsekwencji więc wojewoda łódzki musiał stwierdzić nieważność podjętego w ten sposób rozstrzygnięcia ([b]rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody łódzkiego z 9 września 2010 r., nr PNK. I. 0911/354/10)[/b].
