Składowanie towarów: VAT jak od najemu powierzchni

Usługi logistyki magazynowej świadczone przez spółkę posiadającą powierzchnie magazynowe w Polsce na rzecz podatników nieposiadających tu stałego miejsca prowadzenia działalności podlegają VAT w naszym kraju

Aktualizacja: 05.04.2011 04:53 Publikacja: 05.04.2011 03:00

Red

Tak orzekł WSA w Warszawie 17 marca 2011 (III SA/Wa 1968/10).

Spółka świadczy usługi w zakresie tzw. logistyki magazynowej w kilku magazynach na terenie Polski.

Chodzi o takie usługi, jak: przyjęcie, przepakowywanie, składowanie i wydanie towarów. Są one świadczone m.in. dla zagranicznych podatników (w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT) nieposiadających stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie Polski.

We wniosku o wydanie interpretacji spółka pytała, czy należy zakwalifikować je jako usługi, których miejscem świadczenia (i opodatkowania) jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania (zgodnie z art. 28b ustawy o VAT). W opinii spółki tak, co w konsekwencji prowadzi do tego, że nie podlegają one VAT w Polsce.

Zdaniem organu podatkowego nie, z racji tego że usługi logistyki magazynowej są nierozerwalnie związane z nieruchomością, jaką jest magazyn. Podlegają więc VAT na zasadach określonych w art. 28e ustawy o VAT – miejscem ich świadczenia i opodatkowania jest miejsce położenia nieruchomości.

WSA w pełni podzielił stanowisko fiskusa.

Autor jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte

Komentuje Agnieszka Urbaniak, starsza konsultantka w Dziale Doradztwa Podatkowegofirmy Deloitte (biuro w Warszawie)

Kwestia określenia miejsca opodatkowania usług logistyki magazynowej w świetle art. 28 b) i 28 e) ustawy o VAT budzi wiele wątpliwości, zwłaszcza w stanie prawnym obowiązującym od stycznia 2010.

Przede wszystkim rodzi się pytanie, gdzie przebiega granica powiązania świadczonych usług z nieruchomością.

Wątpliwości rodzić może w szczególności termin, którym posłużył się polski ustawodawca, wdrażając art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, tj. „użytkowania i używania nieruchomości” zamiast „przyznawania prawa użytkowania nieruchomości”.

Pojęcie użyte w w art. 28e ustawy o VAT może mieć szerszy zakres i wychodzić poza dzierżawę czy najem nieruchomości. Tym samym istnieje ryzyko, że reguła szczególna w nim określona będzie stosowana szerzej, niż pozwalają na to regulacje wspólnotowe, co w praktyce ma duże znaczenie przy świadczeniu usług na rzecz zagranicznych kontrahentów.

Problem występuje zwłaszcza w przypadku świadczeń złożonych, jak te w omawianym wyroku, który dotyczył kompleksowych usług, a nie stricte wynajmu powierzchni magazynowej.

Wyraźnie widać, że istnieje różnica między samym wynajmem magazynu, a kompleksową usługą logistyczną, obejmującą wiele powiązanych ze sobą działań, takich jak przepakowywanie, załadunek, rozładunek, wysyłka, nierzadko również wykonanie elementów usługi transportowej.

W tym wypadku nabywcy nie zależy przecież na samym prawie do korzystania z części nieruchomości, ale na kompleksowej obsłudze.

Tym samym usługi tego typu nie powinny być traktowane jako związane z nierucho- mościami, a miejsce ich świadczenia należy określać według ogólnych reguł, tzn. w miejscu siedziby nabywcy.

To stanowisko ma poparcie m.in. w wyrokach WSA w Łodzi z 25 listopada 2010 (I SA/Łd 1090/10) oraz w Poznaniu z 19 października 2010 (I SA/Po 572/10) i z 13 października 2010 (I SA/Po 573/10), a także w interpretacji Izby Skarbowej Warszawie z 7 czerwca 2010 (IPPP3/443-312/10-2/KC).

Jednocześnie należy podkreślić, że brak precyzji i potencjalna rozbieżność z przepisami unijnymi prowadzić może do rozbieżności w praktyce polskich organów podatkowych w stosunku do praktyki w pozostałych krajach Unii Europejskiej. Dla firm świadczących w Polsce tego typu usługi oznaczać to może pogorszenie ich konkurencyjności i utrudnienia biznesowe.

Zagraniczni kontrahenci mają prawo mieć wątpliwości, dlaczego z Polski mieliby otrzymywać faktury z lokalnym VAT, podczas gdy przy zakupie takich samych usług w innych krajach będą mogli rozliczać się stosując korzystniejszy dla nich mechanizm odwrotnego obciążenia (reverse charge).

Pozostaje mieć nadzieję, że polska praktyka ostatecznie ukształtuje się w duchu zgodnym z celem nowelizacji dyrektywy z 2010 r. i pozwoli na uproszczenie systemu podatkowego. Przyczynić się do tego mogą sądy administracyjne, korygujące negatywne stanowisko organów podatkowych.

Czytaj też: