Przede wszystkim odnosi się on do pojęcia „umorzenie kapitałów”, które nie występuje w kodeksie spółek handlowych (nie występowało też w kodeksie handlowym). Przepisy prawa handlowego zawsze posługiwały się bowiem pojęciem umorzenia udziałów lub akcji, których skutkiem co do zasady jest obniżenie kapitału zakładowego.
Przy czym obniżenie kapitału może nie nastąpić, jeżeli umorzenie udziałów następuje z czystego zysku. Nie do końca jasny jest również związek umarzanych kapitałów ze źródłem przychodów, które może być m.in. ulepszane. Nawet traktując kapitał zakładowy jako źródło przychodów, trudno mówić o jego jakimkolwiek ulepszaniu. Można zatem zastanawiać się nad intencjami, jakie przyświecały ustawodawcy przy tworzeniu tego przepisu.
Druga wątpliwość dotyczy zaliczenia odsetek do wydatków na umorzenie kapitałów. Taka wykładnia pojęcia wydatki może wydawać się zbyt szeroka, bo odsetki od kredytu nie są bezpośrednio związane z umorzeniem kapitału. Przez wydatki należałoby raczej rozumieć w tym kontekście wypłacaną akcjonariuszowi kwotę wynagrodzenia czy opłaty notarialne, które rzeczywiście warunkują umorzenie akcji (podobnie do wydatków warunkujących nabycie bądź objęcie akcji lub udziałów).
W efekcie można by zaciągnięty kredyt rozpatrywać, tak jak przedstawiła go skarżąca spółka, jako służący zapewnieniu płynności finansowej ze względu na zaangażowanie środków spółki w bieżącą działalność, co nie pozwoliło ich wykorzystać do wypłaty wynagrodzenia za umarzane udziały.
Zapewnienie płynności w takim wypadku (gdy spółka de facto nie ma wpływu na decyzję wspólników o umorzeniu, a posłużenie się kredytem ma na celu ograniczenie strat, jakie mogłoby przynieść wycofanie jej środków z prowadzonych interesów) powinno mieścić się w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdzie wskazano, że jednym z warunków uznania wydatku za koszt jest to, by służył on zabezpieczeniu źródła przychodów.
Zatem taka operacja ma istotne uzasadnienie ekonomiczne, którego organy podatkowe zazwyczaj nie biorą pod uwagę. Co ciekawe, organ, którego interpretacja została zaskarżona, wydał wcześniej interpretację, w której w analogicznej sytuacji uznał stanowisko podatnika za prawidłowe [b](1401/BP-II/4210-51/07/GZ)[/b].[/ramka]
