Zagraniczny wyrok musi być zgodny z polskim

Prawną podstawą jest tu art. 27 pkt 3 [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=80353]konwencji lugańskiej z 1988 r. o jurysdykcji i wykonaniu orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych[/link].

[b]W postanowieniu z 19 lutego 2009 r. (sygn. II CSK 492/08) Sąd Najwyższy zaakceptował odmowę uznania wykonalności w Polsce wyroku z 2002 r., w którym sąd włoski przyznał Antoniowi S. od byłej żony Katarzyny T. 26 tys. euro plus 1,6 tys. euro kosztów sądowych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę moralną i cierpienia.[/b]

[srodtytul]Władza rodzicielska dla matki [/srodtytul]

Według włoskiego sądu Katarzyna T. wyrządziła byłemu mężowi ową krzywdę i cierpienia przestępstwem ciągłym w postaci uprowadzenia w 1994 r. ich wspólnego dziecka i długotrwałego pozbawienia go kontaktów z nim. W tym samym wyroku z 2002 r. włoski sąd skazał Katarzynę T. za uprowadzenie i ukrycie dziecka przed ojcem na 1,5 roku więzienia.

Małżonkowie rozstali się, gdy ich córka Marina, dziś pełnoletnia studentka, była małym dzieckiem. W 1994 r. włoski sąd orzekł ich separację.

Katarzyna T. z córką wróciła do Polski. W 1995 r. Antonio S. złożył w polskim sądzie wniosek o wydanie mu córki, powołując się na konwencję haską z 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę. Sąd tego wniosku nie uwzględnił, uznając że byłoby to sprzeczne z dobrem dziecka.

W 1996 r. polski sąd wskutek pozwu Katarzyny T. orzekł rozwiązanie jej małżeństwa z włoskim mężem przez rozwód. Antonio S. mimo stosownych wezwań nie uczestniczył w sprawie. W wyroku rozwodowym sąd powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad Mariną matce, ograniczając władzę rodzicielską ojca do współdecydowania o istotnych sprawach córki. Przed uzyskaniem pełnoletności przez Marinę odbyła się w Polsce jeszcze jedna sprawa o uregulowanie kontaktów z córką, ale jego wniosek został przez sąd oddalony.

[srodtytul]Nie do pogodzenia [/srodtytul]

W 2007 r. sąd I instancji wydał na wniosek Antonio S. postanowienie uznające wykonalność włoskiego wyroku z 2002 r., co pozwoliłoby na egzekwowanie zasądzonej kwoty przymusowo przez polskiego komornika. Sąd jako podstawę wskazał rozporządzenie nr 44 Rady Europy z 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i wykonania orzeczeń.

Sąd II instancji wskutek apelacji Katarzyny T. zmienił to postanowienie i wniosek jej byłego męża o uznanie włoskiego wyroku oddalił. Uznał, że w sprawie tej zastosowanie ma konwencja lugańska z 1988 r., a jako podstawę werdyktu wskazał przytoczony wyżej art. 27 pkt 3 tej konwencji.

Argumentował, że przynajmniej przez część okresu, którego dotyczy włoski wyrok, tj. od wyroku rozwodowego powierzającego matce wykonywanie władzy rodzicielskiej, nie można jej działań uznać za bezprawne. Od 1996 r., gdy chodzi o wykonywanie władzy rodzicielskiej, obowiązywał ten wyrok, a nie wyrok z 1994 r. sądu włoskiego orzekający separację. Pobyt dziecka u matki był w świetle wyroku rozwodowego legalny. Zatem wyrok sądu włoskiego zakładający, że matka porwała córkę, jest z nim nie do pogodzenia.