Nie każdy przyznany rabat może zwiększyć koszty podatkowe

Udzielonego rabatu przedsiębiorca nie powinien utożsamiać z kosztem podatkowym, lecz wiązać z ustaleniem rzeczywistej wielkości przychodu

Aktualizacja: 28.08.2009 07:34 Publikacja: 28.08.2009 06:54

Nie każdy przyznany rabat może zwiększyć koszty podatkowe

Foto: Fotorzepa, Tomek Koryszko Tom Tomek Koryszko

rp.pl

[b]Wyrok NSA z 6 maja 2009 r., II FSK 78/08[/b]

[srodtytul]Jaki jest problem[/srodtytul]

Spółka zwróciła się z wnioskiem o udzielenie interpretacji. Chodziło o zaliczenie wartości nominalnej bonów towarowych do kosztów uzyskania przychodów. Spółka organizowała akcje promocyjne, w ramach których klienci otrzymywali bony towarowe. Sprzedaż towarów, przy których wydawany był bon towarowy, dokumentowano fakturą VAT lub paragonem.

Jeśli wartość brutto zakupów przekroczyła wartość bonów, którymi dokonywana była zapłata, nadwyżkę pokrywał klient. Faktura VAT lub paragon opłacone w części lub w całości bonami nie różniły się od dokumentu sprzedaży, za który należność uiszczono gotówką.

Ponieważ wartość nominalna wydanych bonów nie była uwzględniona bezpośrednio w koszcie własnym sprzedanych towarów oraz nie umniejszała przychodów, spółka uwzględniała koszt bonów, księgując nominalną wartość faktycznie zrealizowanych bonów na podstawie ich zestawień dziennych. Wartość bonów odpowiadała kosztowi poniesionemu przez podatnika w związku z wydanymi w zamian za nie towarami.

Zdaniem spółki wartość nominalna bonów stanowiła koszt związany z promocją spółki i jako koszt związany ogólnie z jej przychodami powinien być on rozpoznawany w momencie jego poniesienia.

Innego zdania był jednak organ podatkowy. Ostatecznie, po wniesieniu odwołania, sprawa trafiła do WSA, a potem do NSA.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

Sąd skargę odrzucił. Stwierdził, że nie ma uzasadnionych podstaw. Jego zdaniem nie znalazły potwierdzenia zarzuty naruszenia przez sąd administracyjny pierwszej instancji przepisów prawa materialnego.

Są one zresztą o tyle bezzasadne, że odwołują się do konstrukcji niewłaściwego zastosowania przepisów prawa materialnego w sprawie, w której przepisy takie, niejako z założenia, nie mogą być stosowane.

WSA zasadnie odwołał się do treści przepisów art. 12 ust. 3 i art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uregulowania te nie pozostawały bynajmniej poza zakresem oceny prawnej organów podatkowych, które jednak nie wyciągnęły z nich prawidłowych wniosków co do prawa. Techniczna kwestia sposobu zaliczania wartości nominalnej bonów przechowywanych jako dokumenty źródłowe do kosztów podatkowych w okresach dziennych na podstawie dziennych zestawień przechowywanych bonów, bez konieczności odnoszenia tychże bonów do konkretnej transakcji sprzedaży, nie mogłaby być rozważona w oderwaniu od ogólniejszego problemu kwalifikowania pewnych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów i samego rozumienia tych ostatnich. Dokonanie takiej oceny nie było zaś możliwe bez uwzględnienia wymienionych przepisów ustawy o CIT.