Nie każdy przyznany rabat może zwiększyć koszty podatkowe

Zdaniem spółki wartość nominalna bonów stanowiła koszt związany z promocją spółki i jako koszt związany ogólnie z jej przychodami powinien być on rozpoznawany w momencie jego poniesienia.

Innego zdania był jednak organ podatkowy. Ostatecznie, po wniesieniu odwołania, sprawa trafiła do WSA, a potem do NSA.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

Sąd skargę odrzucił. Stwierdził, że nie ma uzasadnionych podstaw. Jego zdaniem nie znalazły potwierdzenia zarzuty naruszenia przez sąd administracyjny pierwszej instancji przepisów prawa materialnego.

Są one zresztą o tyle bezzasadne, że odwołują się do konstrukcji niewłaściwego zastosowania przepisów prawa materialnego w sprawie, w której przepisy takie, niejako z założenia, nie mogą być stosowane.

WSA zasadnie odwołał się do treści przepisów art. 12 ust. 3 i art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uregulowania te nie pozostawały bynajmniej poza zakresem oceny prawnej organów podatkowych, które jednak nie wyciągnęły z nich prawidłowych wniosków co do prawa. Techniczna kwestia sposobu zaliczania wartości nominalnej bonów przechowywanych jako dokumenty źródłowe do kosztów podatkowych w okresach dziennych na podstawie dziennych zestawień przechowywanych bonów, bez konieczności odnoszenia tychże bonów do konkretnej transakcji sprzedaży, nie mogłaby być rozważona w oderwaniu od ogólniejszego problemu kwalifikowania pewnych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów i samego rozumienia tych ostatnich. Dokonanie takiej oceny nie było zaś możliwe bez uwzględnienia wymienionych przepisów ustawy o CIT.