Niewątpliwie zabezpieczenia ustanowione przed wszczęciem uporządkowanej restrukturyzacji w postępowaniach toczących się przeciwko bankowi o stwierdzenie nieważności umowy kredytu waloryzowanego do waluty obcej, zawieszające płatność (wymagalność) rat kredytu należnych bankowi, jak również zakazujące temu podmiotowi wypowiadania umów kredytu, modyfikują treść uprawnień wynikających z przysługujących bankowi roszczeń oraz zawartych przez niego umów kredytu. Tym samym zabezpieczenia te są wręcz bezpośrednio skierowane do majątku banku. Wywołują one skutki w jego majątku, ograniczając uprawnienia względem przysługującej mu wierzytelności. Znoszą bowiem wymagalność rat kredytu, które bank mógłby – gdyby nie wydane postanowienie - dochodzić i pobierać. Udzielone zabezpieczenia z uwagi na swój ciągły charakter obejmują swoim zakresem także przyszłe raty kredytowe, których obowiązek spłaty powstał lub powstanie już po dniu wszczęcia przymusowej restrukturyzacji, a zatem dotyczą wierzytelności pozwanego, wobec których wprost znajdują zastosowanie dyspozycje norm wyartykułowanych w art. 135 ustawy o BFG.
Nie można także zasadnie twierdzić, że zabezpieczenia te nie kierują się do majątku banku, z tego powodu by miałyby być ustawiane na roszczeniach banku „nie istniejących” (skoro konsument twierdzi, że one nie istnieją). Zabezpieczenie jest ustanawiane w trakcie procesu – na okres, w którym kwestia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego jest sporna. Wyrok może potwierdzić istnienie roszczeń banku o zapłatę rat albo zaprzeczyć temu, ustalając nieważność umowy kredytu. Ocena tego, do czego kieruje się zabezpieczenie nie jest dokonywana na podstawie późniejszego wyroku, ale na podstawie treści samego postanowienia o zabezpieczeniu. Skoro zabezpieczenie znosi na czas sporu wymagalność płatnych rat i wyklucza uprawnienie banku do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu, to kieruje się do majątku banku w rozumieniu art. 135 ustawy o BFG – niezależnie od treści późniejszego wyroku sądu.
Istotne jest również to, że w przepisach postępowania restrukturyzacyjnego nie jest ustanowiona jakaś szczególna ochrona konsumentów. Skoro Dyrektywa 93/13 nie nakazuje uprzywilejowania roszczeń konsumentów w stosunku do innych wierzycieli w postępowaniu upadłościowym, to tym bardziej nie ma podstaw do uprzywilejowanego traktowania roszczeń konsumentów powołujących się na niedozwolone postanowienia w procedurze uporządkowanej restrukturyzacji.
Z przytoczonej regulacji ustawy o BFG interpretowanej również w świetle przepisów unijnych tj. Dyrektywy 2014/59/UE wynika, że zabezpieczenia upadają, a kredytobiorcy nadal zobowiązani są spłacać raty na bieżąco (tak jakby nie było zabezpieczenia). Gdyby zaś sądy orzekły w przyszłości, że umowy kredytu są nieważne (trwale bezskuteczne), a kredytobiorcom przysługuje roszczenie o zwrot wpłaconych kwot, to zostaną oni zaspokojeni w sposób równomierny, bez uprzywilejowania tych, którzy jako pierwsi zgłosili się z roszczeniami i uzyskali zabezpieczenie. Nie dojdzie też do zaspokojenia jednej grupy wierzycieli (kredytobiorców frankowych) kosztem innych grup wierzyli (którzy notabene również mogą w większości posiadać status konsumentów).
W świetle art. 135 ust. 1 ustawy o BFG. nie ma znaczenia jakie roszczenie jest zabezpieczane, ale tylko to czy zabezpieczenie jest skierowane do majątku podmiotu w restrukturyzacji. Przepis dotyczy zatem także zabezpieczeń roszczeń niemajątkowych.
Przymusowa restrukturyzacja, jeszcze w większym stopniu niż standardowe postepowanie upadłościowe i restrukturyzacyjne, nastawiona jest na możliwie najszersze zachowanie niezakłóconej działalności podmiotu nią objętego. A zatem skoro w przypadku standardowej upadłości umorzenie postępowań następuje z mocy prawa, to tym bardziej ma to miejsce w przypadku przymusowej restrukturyzacji. Nie ma też żadnych przesłanek dla dokonywania zawężającej interpretacji omawianego przepisu. Należy zauważyć, że zakres zastosowania art. 135 ustawy o BFG zawęził sam ustawodawca i są to wyłącznie przypadki enumeratywnie wymienione w treści ust. 5 tegoż przepisu (najogólniej rzecz ujmując postępowania zabezpieczające i egzekucyjne mogą być kontynuowane w stosunku do świadczeń alimentacyjnych oraz rent).
