Komunikacja ta jest elementem obywatelskiego prawa dostępu do informacji o działalności organów władzy publicznej, której źródłem jest konstytucja (art. 61 ust. 1 i 2). Skoro w planach nie ma informacji kompletnej (wiele projektów pozaplanowych) oraz dostatecznie wiarygodnej (niektóre – czy wręcz większość – projekty z planów pracy nie są ostatecznie przyjmowane w zaplanowanym okresie), to w istotny sposób utrudnia to korzystanie obywatelom i innym uprawnionym podmiotom z ich prawa. Przynosi to czasem i taki skutek, że dopiero na etapie prac parlamentarnych okazuje się, że projekt jest kontrowersyjny albo że niektóre środowiska uważają, iż nie został dostatecznie z nimi skonsultowany.
W istniejącym modelu minister, który zamierza podjąć prace nad projektem wymagającym dłuższego niż sześć miesięcy okresu przygotowań do skierowania na posiedzenie rządu, ma dwa wyjścia: wpisać go do planu ze świadomością, że w ramach pierwszego zaplanowanego półrocza prac nie zakończy i projekt zostanie przepisany do planu na następne półrocze, albo też rozpocząć prace nad projektem bez uwzględniania go w planie, a następnie albo wnioskować o przyjęcie go jako pozaplanowego, albo zgłaszać go do planu dopiero na pewnym etapie zaawansowania prac, gdy uzyskuje już większe prawdopodobieństwo dotrzymania założonych terminów. Obydwa te rozwiązania w oczywisty sposób fałszują treść komunikatu, którym w założeniu ma być plan pracy.
Plany zadaniowe
W trakcie prac obecnej RM podjęto więc kilka decyzji, które miały wpłynąć na polepszenie planowania legislacyjnego. I tak powołany został Zespół do spraw Programowania Prac Rządu, który koordynuje prace nad planami legislacyjnymi, podejmując starania o ich jak największą racjonalność (w znaczeniu możliwości zrealizowania), oraz wyraża zgodę, jeśli minister chce pracować nad projektem, którego nie ma w planie.
Kolejny element to wprowadzenie tzw. planów zadaniowych. Wraz z przygotowywanymi przez poszczególnych ministrów cząstkowymi planami pracy legislacyjnej na kolejne półrocze (z których powstaje ostatecznie plan pracy RM) przygotowywany jest tzw. plan zadaniowy. Jest to swoisty opis podejmowanych przez rząd działań zmierzających do osiągnięcia określonych skutków społecznych czy ekonomicznych, dla których rozwiązanie legislacyjne jest jedynie narzędziem (nie zaś celem samym w sobie). Plany zadaniowe, dostępne w Biuletynie Informacji Publicznej RM, obok tradycyjnych planów legislacyjnych pozwalają więc nieco uporządkować czy też określić priorytety dla zamiarów legislacyjnych rządu.
Podobnemu celowi, czyli podporządkowaniu decyzji o przygotowaniu projektu legislacyjnego uprzedniej decyzji politycznej akceptującej cel projektowanej regulacji, służyło wprowadzenie większej niż kiedykolwiek liczby założeń poprzedzających przygotowanie projektu ustawy. Ma to nie tylko spowodować, że samym pisaniem projektu ustawy na podstawie założeń zajmie się Rządowe Centrum Legislacji, ale przede wszystkim umożliwić podjęcie przez RM ostatecznej decyzji o zasadności przygotowania projektu ustawy, a także o jej zakresie. Pozwoli to rządowi lepiej zaplanować działalność legislacyjną, jeśli zamiar przygotowania i wniesienia jakiegoś projektu ustawy zostanie przez danego ministra zasygnalizowany przez przedstawienie RM założeń do niej.
Jeden wykaz
Najbardziej istotna będzie jednak zmiana wynikająca z projektu nowelizacji ustawy lobbingowej. Otóż dotychczasowe sześciomiesięczne plany zostaną zastąpione wykazem prac legislacyjnych o charakterze ciągłym. Taka konstrukcja umożliwi prowadzenie jednego wykazu prac legislacyjnych przez całą kadencję, nadając mu tym samym charakter długoterminowego planowania działań legislacyjnych. Projekt dokumentu rządowego będzie do wykazu wpisywany zaraz po podjęciu decyzji o rozpoczęciu takich prac.