Prawa człowieka nie są prawicowe ani lewicowe - komentuje Arkadiusz Krupa

Pan redaktor Tomasz Pietryga w „Rzeczpospolitej" z 23 czerwca 2019 roku w swym komentarzu wyraził pogląd, że: „Reakcja Adama Bodnara na zatrzymanie podejrzanego o zabójstwo dziesięciolatki to typowa postawa dla środowiska lewicowych liberałów traktujących prawa człowieka rozszerzająco".

Nie jest to pierwszy komentarz pana redaktora, który wzbudza kontrowersje. Ten jednak jest o tyle wyjątkowy, że – parafrazując słowa samego redaktora Pietrygi – jego autor wpisuje się w krąg tych osób, które nie mając nic mądrego do powiedzenia – niestety nie milczą.

Czytaj także: Adam Bodnar i „wewnętrzna rewolucja" praw człowieka - komentuje Jerzy Kwaśniewski

Zgodzić można się z panem redaktorem w zasadzie w jednym – a mianowicie w tym, że atak na rzecznika praw obywatelskich Adama Bodnara w takiej skali nie powinien się zdarzyć. Już jednak w kolejnych zdaniach autor wywodzi, że Adam Bodnar traktuje prawa człowieka szerzej, gdyż wywodzi się z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Skoro jednak dziś działa jako rzecznik praw obywatelskich, zatem przestał być aktywistą, stając się rzecznikiem wszystkich obywateli. Ergo: jego postawa zaprezentowana w odniesieniu do kwestionowania skali środków przymusu stosowanych wobec Jakuba A. jest nie do zaakceptowania.

Według redaktora Pietrygi istnieje zatem coś, co on określa jako „lewicowe interpretowanie praw człowieka". Idąc zatem tą (jakże fałszywą) logiką, dojść musimy do wniosku, że istnieje też interpretacja tychże prawicowa (w domyśle zawężająca?). Skoro więc według Pana Redaktora nie jest dopuszczalna interpretacja lewicowa – na jakiej podstawie dopuszcza wyższość interpretacji prawicowej? Czyżby miała decydować wola suwerena? Mierzonego nie daj Bóg wynikami wyborów? Tu przypomnę Panu Redaktorowi, że to demokratyczne wybory przesądziły o wręczeniu tytułu kanclerskiego pewnemu austriackiemu kapralowi. Mam nadzieję, że o tym, jak podówczas interpretowano prawa człowieka, przypominać już nie muszę.

Dla redaktora Pietrygi „lewicowa" interpretacja praw człowieka kłóci się z oczekiwaniami prawicy, według której przestępcy powinni siedzieć w celach z surowymi wyrokami. Jak ma się jednak zatrzymanie procesowe do oczekiwań społecznych w zakresie sposobu karania przestępców? Wszak zatrzymanie dotyczyło osoby podejrzewanej, czyli takiej, której nawet nie przedstawiono zarzutu popełnienia przestępstwa.

Jest to jako żywo sposób wykładni prawa, którą odnaleźć można w ostatnich facebookowych wpisach pani poseł Krystyny Pawłowicz. Bo dla Pani Poseł, jak i Pana Redaktora nie istnieje różnica pomiędzy podejrzeniem a skazaniem, nie istnieje odróżnienie pomiędzy godnością człowieka a stawianym mu zarzutem. Logika tego rodzaju pojmowania świata jest bardzo prosta i wspiera się na zaspokajaniu gustów społeczeństwa. Schlebianiu jego oczekiwaniom – także w zakresie brutalnego traktowania przestępców.

Ale, ale – czy aby na pewno przestępców? Nie zapominajmy, że przecież niejaki Tomasz Komenda także przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Raz, ale jednak. Czy to oświadczenie, czy nawet późniejszy wyrok skazujący go uprawniał inne osoby do poniżania jego godności?

Czy pozwalał na jego lżenie, opluwanie, narażanie na śmieszność...?

Tomasza Komendę oczyszczono z zarzutów, ale czy z tego powodu inaczej mamy patrzeć na jego godność przez te kilkanaście lat, podczas których był najpierw sądzony, a potem odbywał karę? Śmiem twierdzić, że nie. Co więcej, śmiem twierdzić, że nie istnieje coś takiego jak interpretacja pojmowania ludzkiej godności. Ją po prostu się szanuje. Albo nie.

Czymś innym jest kara, nawet surowa, a czym innym jedno, niezbywalne poczucie godności, które gwarantuje każdemu z nas, także podejrzanemu, Europejska Konwencja Praw Człowieka i parę innych umów międzynarodowych oraz ustaw. To wizytówka państwa prawa, która nie podlega relatywizacji. I której należy strzec, nie tylko na poziomie ombudsmana, ale wszystkich organów ochrony prawnej. Do której sensu largo należy i polska policja.