Uchylałem sędziowskie pytania

Rz: Miał pan być inżynierem?

Andrzej Zwara:

Tego chciał mój ojciec. Sam budował rafinerie – w Płocku, ale i we Włoszech, w Kanadzie. O tym samym marzył dla mnie. Byłem nawet w klasie matematyczno-fizycznej. Z tego okresu została mi fascynacja fizyką kwantową.  Prawdziwą moją pasją była jednak historia.

Czemu więc prawo?

To nie był racjonalny wybór. Taki już jestem – jeśli mam dwie możliwości,   wybieram trzecią. Miałem wybór między tym, czego pragnąłem, czyli historią, a tym, czego nie chciałem, czyli politechniką. Dlatego wybrałem prawo. Chyba zrobiłem trochę na złość  i sobie, i ojcu.

I jak pan zniósł pierwszy rok?

Świetnie. Miałem z jednej strony swoją historię – doktryn polityczno-prawnych, z drugiej matematykę na logice. Potem już do końca z pasją oddawałem się studiowaniu prawa. Ku mojemu zdziwieniu, sprawiało mi to ogromną przyjemność.

Przez całe studia tylko się pan uczył?

Studiowałem w ciekawych czasach. To był specyficzna atmosfera początku lat osiemdziesiątych. Maturę zdawałem właśnie w stanie wojennym, studniówkę mieliśmy o dwunastej – w środku dnia. Działałem w samorządzie studenckim. Podczas studiów zdarzało się, że uciekaliśmy przed MO. Był też czas na odreagowanie. Podczas studiów grałem np. w teatrze. To była sztuka „Romulus Wielki" Friedricha Dürrenmatta. Grałem kamerdynera – co jakiś czas pytałem cesarza, czy życzy sobie jajka na miękko czy na twardo. Nie ukrywam, że scena mi się podoba. W liceum grałem z kolei w kabaretach.

Prawo administracyjne, czyli pana specjalizacja, wydaje się bardzo odległe od takich zainteresowań...

Wychowałem się na budowach, żyłem w cieniu wielkich instalacji, które tworzył mój ojciec. Choć nie zostałem inżynierem, to coś we mnie z tego zostało. ?Samo studiowanie prawa administracyjnego wydaje się może mało ciekawe, ale jego stosowanie jest pasjonujące. Ja przynajmniej świetnie się czuję, gdy coś buduję. Próbuję też wyjaśnić to moim studentom.

Najpierw został pan na uczelni, potem dopiero zdecydował się na wykonywanie praktycznego zawodu prawniczego.

Najpierw byłem na aplikacji sądowej. Zdałem nawet egzamin sędziowski, a prezes sądu namawiał mnie, żebym został sędzią. I znów wybrałem trzecią drogę – miałem do wyboru pracę na uczelni i w sądzie. Zdecydowałem się więc na aplikację adwokacką. I wbrew opiniom, jak trudno było w latach 90.  wejść do palestry, ja nie miałem z tym żadnych problemów. A nie miałem żadnych rodzinnych koneksji. Zdałem egzamin z najlepszym wynikiem.

To otworzyło panu drogę do kariery?

Tak mi się wtedy wydawało. ?A karierę kojarzyłem z dużą kancelarią w wielkim ośrodku, np. w Gdańsku. Jakież było moje rozczarowanie, kiedy zadzwonił do mnie mój patron Wojciech Dereziński i zaprosił do swojej kancelarii w Wejherowie... Kiedy jednak wracałem po pierwszym dniu w pracy, byłem w  euforii, wiedziałem, że znalazłem swoje miejsce. I tak czuję się zresztą każdego dnia wykonywania zawodu adwokata.

Pamięta pan swoją pierwszą sprawę?

Niestety.

Było tak źle?

Próbowałem uchylić pytanie sędzi... Nie z niewiedzy, raczej z roztargnienia.  ?Pani sędzia była przepiękną kobietą, prawie się zakochałem. ?W pewnym momencie, gdy zadawała pytania świadkowi, usłyszałem swój głos: „Uchylam to pytanie". ?Tak mówiłem bowiem często podczas wykładów – jako asystent na uniwersytecie.

Jak zareagowała sędzia?

Powiedziała łagodnym głosem, że to chyba jednak ona jest tu od uchylania pytań... Salę sądową jednak dziś uwielbiam.

Słynie pan też z niecodziennych pasji. Czasem nie ma z panem kontaktu tygodniami, ?bo właśnie wchodzi pan ?na jakąś górę...