Ich owocem jest dobrze ukształtowane przez ostatnie ćwierćwiecze orzecznictwo w sprawach prowadzonych zarówno na drodze cywilnej, jak i administracyjnej.
Wszystko wskazywało na to, że Polska weszła na wiodącą już tylko w jedną stronę ścieżkę sądowej reprywatyzacji, która pozwala na odzyskanie nieruchomości przez byłych właścicieli.
Nic z tego. Posłowie uchwalili bez zbędnych konsultacji tzw. małą ustawę reprywatyzacyjną obejmującą nieruchomości stolicy zajęte na podstawie dekretu Bieruta. Impulsem były liczne patologie, które państwo przez lata bezczynności samo sobie wyhodowało. Chodzi zarówno o tzw. czyścicieli kamienic, jak i urzędniczo-biznesowe imperia skupujące za bezcen tzw. roszczenia beznadziejne, które jakimś cudem po latach udaje się jednak wyegzekwować.
Problem polega na tym, że państwo, podejmując walkę z owymi wyhodowanymi patologiami, uderzyło frontalnie również w Bogu ducha winnych byłych właścicieli i ich spadkobierców, blokując im w wielu przypadkach możliwość odzyskania własności lub swobodnego zarządzania nią.
Próbując teraz ponownie wywłaszczyć dekretowców z ich praw, wraca trochę do punktu wyjścia tego chyba największego zaniedbania polskiej transformacji.