Zuzanna Dąbrowska: Płot z żyletek kaleczy duszę

– Nic się nie zmieniło, zapora niczego nie utrudnia i w niczym nie pomaga – mówi „Rzeczpospolitej”. – Ludzie wciąż przychodzą z granicy, tylko są bardziej pokaleczeni, mają złamane kończyny, niektórzy próbują sforsować zalew Siemianówka. Zdaniem Ancipiuk migranci często przedostają się, przekopując się pod zaporą.

– Więcej osób przechodzi teraz bardziej na południu, w okolicach Białowieży, tam podobno płot już się zapada, bo bagna są. A u nas, na wysokości Michałowa, dodatkowo zrobiono zaporę żyletkową, stąd te okaleczenia, a jak ktoś chce ją ominąć, trafia na zalew, skazany raczej na utonięcie, bo straży boją się wzywać. Wiedzą, że znów ich wyrzuci na Białoruś – mówi szefowa Rady Miejskiej.

I dziwi się, że potrafimy pomagać Ukraińcom (jej fundacja pomaga rodzinie z 10 dzieci), a nikogo nie obchodzi los uchodźców kilkadziesiąt kilometrów dalej. – Dlaczego nie możemy ich traktować jak ludzi? Pomóc, zweryfikować jak trzeba, może nawet odesłać, zamiast skazywać na tak okrutne metody? – pyta Maryla Ancipiuk.

Rzeczywiście, wszystko to trudno wytłumaczyć. Rasizm? Przekonanie, że w ten sposób rząd wygrywa z Łukaszenką? Bo przecież trudno się bać fali migracji z Azji i Afryki, której nie ma na Białorusi. Władza mówi, że „oni i tak nie chcą być w Polsce”. To prawda – i wcale się temu nie dziwię. Są za to kraje, albo konkretne miasta, które chciałyby przyjąć ludzi uciekających przed wojnami, przemocą i nędzą. Tym bardziej że nie jest ich zbyt wielu. Można by to zorganizować. Można też było to zrobić już rok temu. Nikt nawet nie spróbował.

Zamiast tego jest żyletkowy płot, zapadająca się na bagnach zapora i kolejne push-backi. A wolontariusze odkrywają w lesie dziecinne rzeczy, poutykane w pniach drzew. Co jakiś czas znajdowane są ludzkie szczątki. – Nie mogę przestać o tym myśleć – mówi Maryla Ancipiuk. Inni mogą.