Knebel na poglądy

Medialna histeria, jaka wybuchła po odrzuceniu przez Sejm wszystkich projektów ustaw dotyczących związków partnerskich, wściekły atak na Krystynę Pawłowicz, a także domaganie się dymisji ministra sprawiedliwości Jarosława Gowina za to, że jest przeciw związkom partnerskim – świetnie pokazują, jak ma wyglądać, według światopoglądowych liberałów i lewicy, debata publiczna. Prawo do wypowiadania się w niej mają mieć tylko ci, którzy akceptują liberalny konsensus.

Każdy, kto ma inne zdanie, odrzuca jego ideowe fundamenty lub uznaje, że kierunek zmian cywilizacyjnych nie jest nieuchronny (czyli ujmując rzecz w bliskim części naszej lewicy języku marksizmu-leninizmu, nie istnieje determinizm historyczny) powinien albo zostać z debaty wykluczony jako oszołom, faszysta, homofob czy transfob, albo – w najlepszym razie – zmuszony do zmiany postawy ideowej.

Konserwatyści z nazwy

Ten ostatni pomysł próbuje się realizować wobec części konserwatywnych posłów PO, którym proponuje się prawo do zachowania własnych poglądów, ale tylko o tyle, o ile nie będą one sprzeczne z liberalizmem. Mogą być oni zatem konserwatystami, ale tylko z nazwy, w praktyce mają głosować tak samo jak lewica czy światopoglądowi liberałowie. I nie jest to przesada.

Dla konserwatysty bowiem (tym bardziej dla katolika, który – jak wynika z instrukcji Kongregacji Nauki Wiary – nie może głosować za związkami partnerskimi) dyskusja nad wprowadzeniem do systemu prawnego uprawnień dla konkubinatów jest pozbawiona sensu. Nie ma przy tym znaczenia, jakie konkretnie znajdują się w owym projekcie zapisy, w każdej sytuacji bowiem osłabia on fundament życia społecznego, jakim jest małżeństwo i rodzina.

Wymaganie od konserwatysty, by zrezygnował ze sprzeciwu wobec związków partnerskich i zagłosował za „podyskutowaniem sobie o nich" jest w istocie próbą zmuszenia go, by przestał reprezentować swoje poglądy.

Nacisk ma konkretne polityczne powody. Zablokowanie dyskusji już na etapie pierwszego czytania oznacza, że debata się nie rozkręci, i że nie będzie można oswajać z nią opinii publicznej. Wściekłość lewicy jest zatem zrozumiała, ale – z perspektywy prawicy – nie ma najmniejszych powodów, by się w takie debaty wdawać. Każda z nich przybliża bowiem (i tu lewica ma rację) do zmiany odpowiednich i akceptowalnych zapisów, które funkcjonują obecnie.

Polowanie z nagonką

Groźne dla debaty publicznej w Polsce jest medialne zafałszowywanie argumentów konserwatywnej prawicy. Najlepiej widać to było w przypadku posłanki Krystyny Pawłowicz. Przypisano jej słowa, które z jej ust nie padły, i na ich podstawie rozpętano histeryczną i wulgarną nagonkę.

U jej podstaw miało leżeć rzekome określenie osób homoseksualnych mianem „jałowych" i „bezużytecznych". Kłopot polega na tym, że nic takiego posłanka nie powiedziała. „W relacjach homo nie ma żadnego pożycia, jest najwyżej jałowe użycie drugiego człowieka, traktowanego jak przedmiot" – podkreśliła, a dalej dodała, że związki homoseksualne „mają zapewnić na koszt społeczeństwa i budżetu, ale nie w interesie społecznym, wygodne i łatwe praktykowanie egoistycznych pragnień".

W tych słowach nie ma nic skandalicznego czy obraźliwego dla kogokolwiek. Są one tylko przypomnieniem nauczania Kościoła katolickiego (a także opinii wspólnej większości cywilizacji). Tym, co prof. Pawłowicz powiedziała, nikt się jednak nie przejął. Zamiast tego stworzono „czarną legendę" jej wypowiedzi i na jej podstawie nie tylko uznano, że odwołała się ona do opinii hitlerowskich, ale nawet zaczęto domagać się od jej pracodawców zwolnienia jej z pracy czy zakazania jej pełnienia funkcji publicznych. Grupa naukowców uznała zaś, że stwierdzenie dotyczące wartości związków osób tej samej płci czy zakwestionowanie uroku osobistego i genetycznej płci jednego z polityków jest jak przedwojenny antysemityzm.

Nagonka rozhulała się więc na całego. A wszystko w jednym celu, by utrwalić skojarzenie poglądów konserwatywnych z faszystowskimi (to zresztą jest stara zagrywka komunistów, stosowana przez dziesięciolecia na Zachodzie Europy).

Fałszywy pluralizm

Wszystkie te zabiegi mają prosty cel. Medialnym postępowcom chodzi o to, by z debaty jako „niedialogicznych", antysemickich, homo- i transfobicznych wykluczyć wszystkich broniących moralnego status quo, a w ich miejsce wprowadzić „swoich konserwatystów", czyli polityków, publicystów czy liderów opinii, którzy z grubsza akceptują liberalny paradygmat myślenia, a jedyne, czego chcą, to spowolnienie pewnych procesów.