Jezus na Stadionie. Religijność stadionowa

Zostawmy już ojca Johna Bashoborę i kolejne próby odpowiedzi na pytanie, czy jest on szamanem, czy nim nie jest. Wypowiedziano w tej sprawie sporo opinii, zapewne w znacznej części przesadzonych, obraźliwych czy niesprawiedliwych, może także w wielu przypadkach bałwochwalczych.

Nie potrafię rozstrzygnąć, czy ojciec Bashobora będzie kiedyś ogłoszonym świętym, a może podzieli los Clive’a Harrisa, hochsztaplera i energoterapeuty, który najpierw podbił serca i umysły wielu katolików, a potem ogłosił, że nie czynił swoich znaków mocą Chrystusa, ale jakichś szamańskich sztuczek. Zdaniem egzorcystów naraził na problemy duchowe wielu wiernych, którzy zbytnio poszukiwali niesamowitych efektów, cudów, a znaleźli fałszywego proroka. Do momentu tego „coming outu” był wpuszczany do kościołów – w spotkaniach z nim wzięło udział ponoć nawet do dziewięciu milionów wiernych. Nie wydaje się, by dobrze ulokowali oni swoje nadzieje.

Banalizacja przekazu

Jest w sprawie spotkania na Stadionie Narodowym coś, co wydaje się bardziej interesujące, a prawie na pewno jest ważniejsze od samego ojca Bashobory. Chodzi o to, dokąd zmierza Kościół w Polsce, organizując kolejne stadionowe masówki. Rzeczniczka spotkania „Jezus na Stadionie” powiedziała „Rzeczpospolitej”: „Od początku mówimy, że właściwym organizatorem spotkania jest Jezus i to on tak naprawdę zdecydował o tym, że w rekolekcjach weźmie udział aż tak duża liczba ludzi”. Przyznam szczerze, że wypowiedź taka wydaje się dość żenująca i jest dodatkowo wycieraniem sobie ust imieniem Bożym w sytuacji, kiedy realizuje się własne projekty.

Jeśli Pan Jezus coś „zorganizował”, to może jest to liturgia mszy i sakramenty. Tym bardziej ryzykownie jest oceniać motywację wszystkich uczestników spotkania, których sam Chrystus miał na spotkanie sprowadzić. Łaskę Bożą łatwo pomylić z ciekawością czy przyjemnością. To diabelskie podszepty. Już widzę wszystkich sceptyków, ale i licznych katolików, którzy spadają z krzeseł ze śmiechu wobec takiego „megaczerczowego”, z ducha protestanckiego stylu organizatorów. Banalizacja przekazu religijnego jest w tej sytuacji potężna. Lepsza jest ostrożność w wymawianiu imienia Bożego niż podpieranie nim każdego własnego działania. Kościół, który jest Nowym Izraelem, przejął to od mądrości Starego Przymierza, które w sprawie imienia Bożego było bardzo rygorystyczne.

W dodatku okazuje się, że Pan Jezus skasował za spotkanie ze sobą 40 złotych. Owszem, za udział w rekolekcjach wnosi się opłaty, ale chyba nie mówi się, że organizował je Jezus. Czy to styl „nowej ewangelizacji”? Jest w Kościele znana opcja „co łaska” – ludzie z pewnością by się zrzucili na to wydarzenie, a jeszcze zostałoby „kilka koszów ułomków”. Przynajmniej gdyby organizował je Jezus. Jak widać, nie zaufano Opatrzności.

Interesującą rzecz powiedzieli dziennikarzom „Metra” księża kurii warszawsko-praskiej: „My w Polsce przyzwyczailiśmy się do cichej modlitwy, raczej indywidualnej. Mamy opory, by modlić się w grupie. Rzucamy temu przyzwyczajeniu rękawicę. Dlatego wybraliśmy obiekt, który pomieści najwięcej osób. Atmosfera na stadionie spowoduje, że po dwóch godzinach cały stadion wstanie i będzie wielbił Pana, wznosząc ręce. Atmosferę ma rozkręcić ugandyjski duchowny ojciec John Bashobora. Ma wybitny dar do prowadzenia tak dużych modlitw”.

A więc liczą się atmosfera, emocje, a nie łaska, która przychodzi w „lekkim powiewie”. Dodać trzeba, że na spotkaniu, rekolekcyjnym przecież, gdyby nie księża goście, którzy wiedzą, po co są księżmi, nie byłoby możliwości szerszego uczestnictwa w spowiedzi. Na stronie informacyjnej spotkania można było przeczytać: „Ze względu na dużą ilość osób nie będzie możliwości korzystania z sakramentu pokuty i pojednania. Prosimy skorzystać z tego sakramentu wcześniej, aby księża byli do dyspozycji tylko w szczególnych przypadkach”. Mam wrażenie, że to ktoś tu myli akcenty. Jeszcze nie tak dawno nie było problemu z zapewnieniem możliwości spowiedzi w czasie popularnych odpustów w sanktuariach przyciągających dziesiątki tysięcy wiernych: ściągało się księży, skąd się dało i spowiadało nawet całe noce, do oporu.

Bashobora wskrzesza ludzi? Zobacz co się działo na Stadionie Narodowym

Hierarchowie ulegają złudzeniu

Jaką formację i obraz Kościoła wyniosły z tego spotkania osoby zewangelizowane stadionowo? Czy zobaczyły, że sakramenty są zwykłymi środkami zbawienia zostawionymi przez Pana Jezusa, a nie spotkania na stadionie, gdzie substytut nadprzyrodzoności mogą stanowić dobre samopoczucie i radosne uczestnictwo, plus nieco efektów specjalnych w postaci emanacji demonicznych lub domniemanych uzdrowień? Czy ewangelizacja stadionowa przełoży się na obecność i zaangażowanie w parafii, czy na poszukiwanie kolejnych spektakularnych wrażeń?

Można odnieść wrażenie, że część Kościoła hierarchicznego uwierzyła w jakiś rodzaj oczarowania masowością. Nie mamy już regularnych pielgrzymek papieży do Polski, a zatem znaleziono inną metodę. Jednak doprawdy znacznie łatwiej jest zgromadzić ludzi na stadionie, niż podjąć realne zmagania o udział wiernych w powszechnej, i podstawowej, posłudze Kościoła. A trzeba by zadbać o to, żeby ta posługa odbywała się porządnie, by liturgia rzeczywiście stanowiła centrum życia parafii i zachwycała. Nie chodzi o fajerwerki, ale głęboką pobożność, jaka jest możliwa przy ołtarzu, w wierności rubrykom, godnej oprawie i świadomości kapłana, że wykonuje czynności będące sensem jego życia. Czy ktoś jeszcze pamięta, czym jest podkreślane na Soborze Watykańskim II „aktywne uczestnictwo” – obejmujące całego człowieka, otwierające go na nadprzyrodzoność, także na przekór emocjom? Nie zapominajmy też o ubóstwie, które zawsze było i będzie wielkim świadectwem Kościoła. Czy Stadion Narodowy dobrze służy sprawie?