Bracia „katotalibowie" (w tym mój serdeczny druh Tomek Terlikowski, ale też etyk ks. Paweł Bortkiewicz) z miejsca zaczęli młotkować ojca Pawła Kozackiego za to, że rozwadnia katolicką naukę albo się z nią mija, że głosi słodkie „pitu pitu", zalecając się do wstrętnych liberałów.
Co takiego powiedział ojciec Kozacki? Generalna myśl tekstu jest z ducha dominikańska: Boga trzeba głosić wszędzie, wszystkim i na wszystkie sposoby. Afirmować wiele, niewiele negować, często rozróżniać. Nie zmieniamy naszych reguł, ale spotykając homoseksualistę, parę żyjącą bez ślubu, rodziców, którzy zdecydowali się na in vitro, widzimy w nich nie katalog niemoralności, a ludzi, do których w ich konkretnej sytuacji chce przyjść Chrystus.
Ojciec Kozacki nie robi ze słabości cnoty. Mówi przecież wyraźnie: „Kościół musi pozostać wierny Ewangelii, nawet wbrew opinii większości. Nie chcę świata, w którym będziemy rewidować wszelkie zasady, bo do nich nie dorastamy. (...) Wybieram więc zrozumienie dla człowieka, wniknięcie w jego sytuację i miłosierdzie zamiast zmian reguł. Chcę jednak, aby ten wzór pozostał trwały, nawet jeśli nam trudno go osiągnąć".
To naprawdę aż taka rewolucja: powiedzenie głośno, że Kościół to nie klub, do którego wstęp otrzymuje się w nagrodę za niepokalane życie? Że w tym Kościele jest miejsce dla gejów i dla rozwodników? Że każdy z nas zaproszony jest do tego, by to w nim zmagać się ze swoją słabością i każdy z nas musi w tym drugiemu pomagać? Jak? Ojciec Kozacki mówi: najpierw spotkaj się z człowiekiem, spróbuj zrozumieć dlaczego się gubi, lecz przyczyny, a nie skutki.
I zacznij od Chrystusa, bo to On uzdrawia, nie Kozacki, Terlikowski czy Hołownia. Tyle że my (to już moja teza) 80 procent naszej energii pakujemy nie w głoszenie Chrystusa, a w technikalia, w moralistykę. To dzięki nam (a nie dzięki Palikotom) pogubieni ludzie patrzą dziś na Ewangelię nie jak na list miłosny, ale jak na kodeks karny. Gdybyśmy najpierw prowadzili ich do Chrystusa, po spotkaniu z Nim przyjęliby Jego naukę, a ponieważ zaczęliśmy od ideologii oraz proklamacji nakazów i zakazów, dziś możemy pomachać im na pożegnanie. Czy Tomek Terlikowski zadał sobie kiedyś pytanie, które mi spędza sen z powiek: a co, jeśli ludzie odchodzą od Kościoła wcale nie dlatego, że sądzą, iż Ewangelia jest bez sensu, ale dlatego, że ja ją im beznadziejnie głoszę?
