Bohater mimo woli

Występ Thomasa Neuwirtha/Conchity Wurst został zinterpretowany w mediach jako świadome propagowanie ideologii gender, sukces środowisk ją promujących, symbol zepsucia zachodniej Europy czy wreszcie znak naszych czasów. Moim zdaniem to nieporozumienie ?– taki scenariusz nie był przez nikogo zakładany i przewidywany.

Zatrzymać ?wzrok gawiedzi

Tak zwany show-biznes od zawsze rządzi się tymi samymi prawami. Wyrazistość i zwrócenie na siebie uwagi publiczności, choćby czymś najbardziej głupim czy obrazoburczym, jest nieodzownym elementem tego zjawiska, za którym stoją przecież ogromne pieniądze. I to one są głównym celem.

Problem polega jednak na tym, że wszystko już było. Nie wystarczy już kogoś publicznie obrazić, pokazać nagą pierś czy dać się sfotografować – niby przez przypadek – bez majtek, co masowo czyniły ostatnio rozmaite gwiazdy i gwiazdeczki. Nie wystarczy już przybić się do krzyża podczas występu czy opluć Kościół i papieża. To się opatrzyło. Na gawiedzi takie rzeczy nie robią specjalnego wrażenia. Potrzebne jest zatem coś nowego – coś, co przyciągnie uwagę nawet na kilka sekund, a o czym nazajutrz rano będą mówić klientki zakładów fryzjerskich, ludzie w kolejce w sklepie, tramwaju itp. A to z czasem robi się coraz trudniejsze.

Neuwirth/Wurst to coś znalazł/znalazła. Coś, o czym marzą, a czego teraz zazdroszczą gwiazdy i gwiazdeczki. Znalazł/znalazła tę właśnie niszę, która zatrzymała uwagę, wzbudziła kontrowersje, spowodowała, że tłum zareagował. Jedni zaciekle krytykowali, inni bronili. Mało kto stał obojętny. I o to „w tym interesie chodzi".

Widok kobiety z brodą jest nie do zaakceptowania przez przeciętnego człowieka

Miejsce i czas ku temu okazały się idealne. Transmitowana na całą Europę odpustowo-pszenno-buraczana Eurowizja, gdzie widowiska są proste, podobnie jak skoczne i kolorowe melodie tam pobrzmiewające.

Conchita Wurst wygrała imprezę i jest bezdyskusyjnie wielką gwiazdą, znaną w całej Europie, od Lizbony po Ural, która sprzeda wkrótce tysiące płyt, ba, setki tysięcy na całym świecie. Jednym słowem „ma sukces".

Nie przebił jej nasz rodzimy duet Donatan i Cleo, który za publiczne pieniądze zaprezentował Europie – w oprawie choreograficznej utworu tam odśpiewanego – wykonywanie „innych czynności seksualnych made in Poland". Było to jednak zdecydowanie za mało, aby zyskać uznanie europejskiej publiczności. Kobieta z brodą okazała się bezkonkurencyjna.

Ale trzeba próbować. I jak mówią nasi selekcjonerzy po przegranym meczu – wyciągnąć wnioski. Za rok też jest Eurowizja. Może kobieta, tym razem nie z brodą, ale z czym innym np. na czole, będzie miała szanse na sukces. Nasi rodzimi wykonawcy powinni już dziś się nad tym poważnie zastanowić.

Kuglarze i karły

Kiedy patrzy się na to wszystko, trzeba przyznać, jak niewiele zmieniło się tu od średniowiecza. Kiedy na rynki miast i miasteczek przyjeżdżały cyrki obwoźne, kiedy kuglarze i przebrane karły urozmaicały czas gawiedzi, a kobiety o trzech piersiach wprawiały tłum w zdumienie. Potem rozprawiano o tym tygodniami, snując rozważania na temat tego, jak dziwny jest ten świat, bo dostępu do telewizji przecież nie było.

Sprawa Conchity Wurst ma jednak jeszcze inny aspekt, który, jak sądzę, nie był wpisany w scenariusz jej występu. Bo oto z dnia na dzień stała się ona ikoną ideologii gender – ideologii, o którą spór toczy się w całej Europie.