Był to najwyższy wskaźnik dynamiki od sześciu lat. Przeciętna płaca w sektorze przedsiębiorstw przebiła w listopadzie ubiegłego roku „granicę oporu" na poziomie 4 tys. zł. W całym roku wyniosła 3980 zł, a w grudniu – 4379 zł. Nominalny wzrost wyniósł 3,7 proc., a realny 4,3 proc. Wskaźniki koniunktury także były najwyższe od sześciu lat. Koniunktura konsumencka zwiększyła się w ciągu roku o 8,5 pkt proc., koniunktura w przetwórstwie przemysłowym o 5 pkt (najwyższe od pięciu lat wykorzystanie środków trwałych), a w budownictwie o 6 pkt. Gdyby takie informacje dotarły do nas z innego kraju, bez wątpienia uznalibyśmy, że wchodzi on na ścieżkę szybkiego wzrostu, a zadowolenie społeczne zapewne znacząco się poprawia.
A teraz pora na złe wiadomości. Społeczeństwo wcale nie jest bardziej zadowolone. Przeciwnie. Gdybyśmy oceniali sytuację na podstawie trzech pierwszych tygodni 2015 r., musielibyśmy dojść do wniosku, że stan polskiej gospodarki jest podobny jak w Grecji, a pod względem politycznym przypominamy Ukrainę.
Najpierw strajkowali lekarze rodzinni. Co prawda nie wszyscy, bo z grupy zawodowej liczącej 22 tysiące osób przychodnie zamknęła mniej niż połowa członków monopolu związkowego działającego pod nazwą Porozumienie Zielonogórskie. Była to jednak grupa wystarczająco silna, aby rząd się ugiął, przystając na żądania większych honorariów i mniejszych obowiązków.
Potem strajkowali górnicy. Co prawda nie wszyscy ze 160-tysięcznej grupy zawodowej, lecz kilka tysięcy pracowników jednej ze spółek (wspieranych przez monopol składający się ze 160 związków zawodowych). Ale i ta grupa była wystarczająco silna, aby rząd przystał na postulaty protestujących; wśród nich były i takie, by premie z zysku były wpłacane również wtedy, gdy zysku nie ma. Na marginesie, przeciętna wysokość tzw. trzynastki w przemyśle wynosi 2 zł, podczas gdy w górnictwie czternastka wypłacana jest zawsze w wysokości średniego wynagrodzenia.
Ubocznym skutkiem owych „porozumień społecznych" było rozszerzenie skali żądań i rozpowszechnienie manifestacyjno-okupacyjnej formy protestów (w myśl zasady: ci, co się postawili, dostali). Najbardziej spektakularne były protesty kierowców ukaranych mandatami oraz zwolenników funkcjonowania dzikiego toru wyścigowego w śródmieściu Lublina.
