Zawsze jest jakaś dziura do załatania

Ściąganie dywidend z państwowych spółek to najprostszy i najłatwiejszy sposób na doraźne zasypanie budżetowej dziury.

Publikacja: 14.05.2015 22:00

Elżbieta Glapiak

Elżbieta Glapiak

Foto: Fotorzepa,Waldemar Kompała

Ręka ministra finansów wyciągnięta w kierunku PZU czy PGE nie może wrócić pusta, nawet jeśli interes firmy miałby na tym ucierpieć.

Oczywiście oficjalnie rząd zapewnia, że polityka dywidendowa prowadzona jest w taki sposób, aby zapewnić nadzorowanym podmiotom bezpieczny rozwój i budowę ich długoterminowej wartości. Co więcej – w każdym przypadku sprawa jest rozpatrywana indywidualnie dla każdej spółki.

Nikt jednak nie kusi się o analizę, jakie pozytywne efekty w dłuższej perspektywie przyniosłoby pozostawienie tych pieniędzy w spółce. Państwowe molochy – fakt, nie najbiedniejsze – traktowane są bowiem jak dojne krowy, które mają przede wszystkim dawać mleko. Skutek jest taki, że w 2013 r., kiedy PZU został zobligowany do wypłaty zaliczkowej dywidendy na poczet 2014 r., na co poszło 1,72 mld zł, jednocześnie musiał wyemitować dług. Postanowiono, że sięgnie on do 3 mld zł. Oczywiście spółka przekonywała, że takie posunięcie jest dla niej bezpieczne. Zapewne tak było, ale o ile taniej było zachować wypracowane zyski w firmie, przeznaczając je na inwestycje, które w dłuższej perspektywie znacznie poprawiłyby jej wyniki?

Prawda jest bowiem taka, że większość tego, co wpada do państwowej kasy, jest przejadane – 75 proc. wydatków to wydatki sztywne, kierowane głównie na wypłatę świadczeń socjalnych – przedsiębiorstwo mogłoby zrobić z nich lepszy użytek, gdyby mu na to pozwolono.

Jeszcze bardziej zadziwiający jest przykład Orlenu, który za 2014 r. wykazał 1,2 mld zł straty, a mimo to musiał wypłacić dywidendę. Z pewnością pieniądze przydałyby się też PKP Cargo, ale interes Skarbu Państwa był ważniejszy.

Reasumując, obawiam się, że rząd bierze pod uwagę jedynie to, by ściągana dywidenda była na przyzwoitym poziomie i jej wypłata nie doprowadziła do bankructwa firmy. A to, że na jej wypłatę firma musi zaciągnąć dług, liczy się dużo mniej. Przecież gdy przyjdzie do jego spłacania, będzie już inny rząd i inny minister będzie musiał się martwić, by spółka obsługiwała raty i jeszcze znalazła kasę na kolejną dywidendę – bo zawsze będzie jakaś dziura do załatania.

Ręka ministra finansów wyciągnięta w kierunku PZU czy PGE nie może wrócić pusta, nawet jeśli interes firmy miałby na tym ucierpieć.

Oczywiście oficjalnie rząd zapewnia, że polityka dywidendowa prowadzona jest w taki sposób, aby zapewnić nadzorowanym podmiotom bezpieczny rozwój i budowę ich długoterminowej wartości. Co więcej – w każdym przypadku sprawa jest rozpatrywana indywidualnie dla każdej spółki.

Pozostało 81% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Kup teraz
Opinie Ekonomiczne
Witold M. Orłowski: Gospodarka wciąż w strefie cienia
Opinie Ekonomiczne
Piotr Skwirowski: Nie czarne, ale już ciemne chmury nad kredytobiorcami
Ekonomia
Marek Ratajczak: Czy trzeba umoralnić człowieka ekonomicznego
Opinie Ekonomiczne
Krzysztof Adam Kowalczyk: Klęska władz monetarnych
Opinie Ekonomiczne
Andrzej Sławiński: Przepis na stagnację