Inflacja przekraczająca 100 proc. miesięcznie. To dziś niewyobrażalne, ale tak było w Polsce w sierpniu 1989 r. Deficyt budżetowy sięgał wtedy 12 proc. PKB. Zadłużenie zagraniczne, głównie w tzw. Klubie Paryskim (rządy) i Klubie Londyńskim (banki komercyjne), zbliżało się do 42 mld dolarów.
W takiej sytuacji wicepremierem i ministrem finansów w rządzie Tadeusza Mazowieckiego został Leszek Balcerowicz. Już 6 października 1989 r. przedstawił zarys programu reform gospodarczych. Była w nim mowa o tłumieniu inflacji i zmianach systemowych, o gospodarce rynkowej otwartej na świat.
Plan Balcerowicza został ukończony w grudniu 1989 r. Sama nazwa jest znana Polakom. Jedni uważają plan za kwintesencję liberalizmu w gospodarce, inni obwiniają o wszelkie zło i nieszczęścia związane z transformacją ustrojową. Ale chyba niewielu z nas zdaje sobie sprawę z tego, jak wielkie i odważne było to przedsięwzięcie. W naszych głowach pozostało hasło, nie pamiętamy już zawartości.