Raport NIK o przygotowaniach infrastrukturalnych do mistrzostw Europy w piłce nożnej w 2012 r. nie pozostawia złudzeń – nie zbudujemy wszystkich zaplanowanych dróg, dworców czy lotnisk (choć z tym jest najlepiej). Złudzenia to jedyne, co raport mógł odebrać. Powiedzmy szczerze – NIK niczym nie zaskoczyła. Informacje o opóźnieniach, inwestycjach, które miną się z terminem i kibicami piłkarskimi, niedoróbkach, przekrętach i fuszerkach napływają od kilku miesięcy
Może, a nawet powinien boleć komentarz „Frankfurter Allgemeine Zeitung" mówiący o tym, że ironią historii jest to, że posądzani o zaniżanie płac w innych krajach Polacy dowiedli, że najtańsza oferta nie jest najkorzystniejsza. Przepis na bubel zawdzięczamy sobie sami.
Teraz zgodnie z regułami gry rozpocznie się szukanie winnych. Na pierwszej linii ognia jest minister Cezary Grabarczyk. Czy powinien zapłacić głową za opóźnienia? Oprócz politycznej symboliki gestu nie ma to żadnego znaczenia. Czy wymienilibyśmy ministra Pola, Polaczka czy Grabarczyka – schemat od lat jest ten sam: tanie musi zwyciężyć. Na dodatek polskie prawo przetargowe jest rodzajem zgniłego kompromisu – od decyzji można się odwoływać latami. W efekcie mamy rozpadające się drogi, budowane wyjątkowo długo, które na dodatek są wyjątkowo drogie, bo trzeba je łatać znacznie częściej niż w krajach na zachód od Odry.
Ofiara z ministra Grabarczyka nic nie zmieni. To trochę tak jak z wymienianiem trenerów piłkarskiej reprezentacji. Ambicje mamy bowiem większe niż możliwości. A te mamy marne, bo chcemy mieć efekty szybko i tanio.
