Odpowiada Karolina Gutt-Mostowy, Kancelaria Prawnicza Magnusson
– Według kodeksu cywilnego przesłankami do uzyskania własności nieruchomości w drodze zasiedzenia jest posiadanie jej „jak właściciel”. Warunkiem zasiedzenia nieruchomości jest także upływ czasu nieprzerwanego posiadania, również oznaczonego w kodeksie cywilnym.
Nieruchomość może być zasiedziana tylko przez posiadacza samoistnego, czyli takiego, który włada nią faktycznie „jak właściciel”. Czas konieczny do zasiedzenia to 20 lat, jeśli nabyto posiadanie w tzw. dobrej wierze, lub 30, lat jeśli posiadacz był świadomy, że właścicielem nie jest, a więc nabył posiadanie w złej wierze. Przesłanki upływu czasu i samoistnego charakteru posiadania muszą być spełnione łącznie. Charakter posiadania będzie oceniany przez sąd na podstawie zachowania manifestowanego na zewnątrz. Za posiadacza samoistnego, a więc władającego nieruchomością „jak właściciel”, można uznać na przykład takiego, który uprawia lub w inny sposób eksploatuje nieruchomość.
Upływ czasu koniecznego do zasiedzenia będzie liczony od objęcia nieruchomości w posiadanie. W doktrynie wskazuje się, że nabyciem posiadania samoistnego będzie na przykład zawarcie umowy zmierzającej do przeniesienia własności nieruchomości, ale bez dochowania wymaganej prawem formy aktu notarialnego. Posiadacz nie nabędzie własności nieruchomości, ale stanie się jej samoistnym posiadaczem na drodze do zasiedzenia. Nie będzie samoistnym posiadaczem ten, który włada nieruchomością jak najemca, użytkownik lub uprawniony na mocy innej umowy.
Kolejnym wymogiem, oprócz upływu terminu, jest konieczność, aby posiadanie w czasie zasiedzenia było nieprzerwane. Warto tutaj zaznaczyć, że w świetle art. 345 kodeksu cywilnego posiadanie, które zostało przywrócone, uważa się za nieprzerwane.
