Caravaggio (prawdziwe nazwisko Michelangelo Merisi da Caravaggio, żył w latach 1571 — 1610) zmarł na malarię w podmokłym regionie Maremme. Został pochowany na małym cmentarzu w Porto Ercole. W czasie prac ziemnych na terenie cmentarza, w 1956 roku, jego szczątki zostały wydobyte i nieuważnie pomieszane z innymi, a następnie pochowane w kościelnej krypcie.
Zadania zidentyfikowania kości, w 400-setną rocznicą jego śmierci, podjęli się uczeni z czterech włoskich uniwersytetów. Chodziło o to, aby spoczęły w grobowcu godnym wielkiego artysty. W badaniach uczestniczyli geolodzy, historycy, antropolodzy, mikrobiolodzy. Zastosowano metodę węgla radioaktywnego do określenia wieku kości. Tożsamość Caravaggia ustalono między innymi na podstawie badań DNA. Zespołem kierował antropolog prof. Giorgio Grupponi z Uniwersytetu w Bolonii (m. inn. rekonstruował twarz Dantego Alighieri).
W grudniu ubiegłego roku naukowcy otworzyli kryptę i wydobyli z niej wszystkie kości, które przewieźli na wydział antropologii Uniwersytetu w Bolonii.
Musieli zbadać szkielety około 200 osób. Ostatecznie, szczątki oznakowane jako „numer 5”, należące do mężczyzny w wieku od 38 do 40 lat, uznano za kości Caravaggia, który w chwili śmierci miał 39 lat. Przy okazji badacze stwierdzili, że musiał cierpieć na syfilis oraz ołowicę, jego kości zawierały nienaturalnie dużo ołowiu.