Z tego artykułu dowiesz się:
- Jakie, nieznane dotychczas, czynniki mogły wpłynąć na wybuch epidemii dżumy w XIV wieku?
- Jakie dane wykorzystano w badaniach nad kontekstem wybuchu epidemii dżumy?
- Dlaczego handel morski odegrał kluczową rolę w rozprzestrzenianiu się epidemii?
Najnowsza publikacja na temat epidemii dżumy z XIV w. to efekt pracy naukowców Martina Baucha (Instytut Historii i Kultury Europy Wschodniej im. Leibniza) i Ulfa Büntgena (Uniwersytet Cambridge). Wyniki analizy opublikowano 4 grudnia w czasopiśmie „Communications Earth & Environment”.
Jak doszło do epidemii „czarnej śmierci”?
Przedmiotem najnowszych badań jest epidemia tzw. czarnej śmierci, czyli drugiej z trzech największych epidemii dżumy w historii świata. Za pierwszą uważa się „dżumę Justyniana” (Cesarstwo Bizantyjskie, VI-VII w.), a trzecia dotyczy epidemii dżumy, która pojawiła się w Chinach pod koniec XIX w.
Badana epidemia dotyczy lat 1348-1349. Według współczesnych szacunków historyków, w tym czasie na skutek epidemii dżumy Europa mogła utracić nawet połowę populacji (niektóre źródła podają poziom śmiertelności na poziomie ok. 60 proc. populacji). Autorzy nowej publikacji nazywają badaną epidemię „jedną z największych katastrof ludzkich w czasach przednowoczesnych”.
Dotychczas ustalono, że źródło ówczesnej epidemii dżumy pochodziło z Azji Środkowej. Za wywołanie choroby odpowiadała bakteria Yersinia pestis (pałeczka dżumy), którą przenosiły pchły żerujące na dzikich gryzoniach. Te dotarły do Europy morskimi szlakami na statkach przewożących zboże.
