Po co robotnice zabijają własne poczwarki? Niezwykłe zachowanie mrówek

Poświęcenie jednostki dla dobra kolonii

Cały ten proces badacze określili jako „altruistyczny”, ponieważ gdyby śmiertelnie chora mrówka ukryła swoje objawy i umarła niezauważona, mogłaby stać się wysoce zakaźna, zagrażając nie tylko sobie, ale całej kolonii. Aktywne sygnalizowanie nieuleczalnej infekcji umożliwia natomiast skuteczne wykrywanie chorób i usuwanie patogenów przez kolonię.

Erika Dawson, jedna z głównych autorek badania, wskazuje jednak, że choć takie zachowanie wygląda na samopoświęcenie, na dłuższą metę jest też korzystne dla poczwarki nadającej sygnał o śmiertelnej infekcji. Poczwarka chroni w ten sposób pozostałe mrówki, z którymi dzieli dużą część genów. „Ostrzegając kolonię (…) umierające mrówki pomagają utrzymać zdrowie kolonii i umożliwiają jej wytwarzanie nowych kolonii potomnych, które pośrednio przekazują geny sygnalisty następnemu pokoleniu” – wyjaśnia badaczka.

Poczwarki mrówek jak komórki ludzkiego organizmu

Naukowcy porównują kolonie mrówek do „superorganizmów”, których funkcjonowanie można porównać do organizmu człowieka. Zarówno komórki naszego ciała, jak i nieruchome poczwarki, polegają na pomocy z zewnątrz w ochronie kolonii. Oba organizmy rozwiązują to w podobny sposób: „wydzielają sygnał chemiczny, który przyciąga albo komórki odpornościowe organizmu, albo robotnice kolonii, umożliwiając pomocnikom wykrycie i usunięcie ich jako potencjalnych źródeł infekcji. Immunolodzy nazywają to „sygnałem znajdź mnie i zjedz mnie” – czytamy w informacji prasowej ISTA.

Czytaj więcej

Nauka

Co łączy golden retrievera i człowieka? Zaskakujące wyniki najnowszych badań

Naukowcy z University of Cambridge odkryli, że zachowania golden retrieverów i ludzi mają wspólne...

Poczwarki królowych nie wysyłają sygnałów o infekcji 

Naukowcy z Austrii dowiedli również, że sygnalizowanie infekcji przez chore poczwarki nie jest przypadkowe. Sygnałów takich nie wysyłają poczwarki królowych, które mają silniejszy układ odpornościowy niż poczwarki robotnic i potrafią samodzielnie ograniczyć rozwój choroby. W trakcie prowadzonych eksperymentów badacze stwierdzili także, że destrukcyjna dezynfekcja, której efektem jest śmierć poczwarki, odbywa się na takim etapie rozwoju infekcji, który nie grozi jej przeniesieniem na robotnice dokonujące tego procesu.

Co ważne, w ramach eksperymentu potwierdzono również, że sygnał chemiczny wysyłany przez poczwarki nie jest po prostu wtórnym efektem odpowiedzi immunologicznej ich organizmów. O tym, że proces ten jest celowy, świadczyć może chociażby fakt, że poczwarki wysyłają go w obecności robotnic. Nie pojawia się, kiedy robotnic nie ma w pobliżu. W artykule na łamach „Nature Communications” badacze podkreślają, że cały proces opiera się na precyzyjnej i złożonej sygnalizacji chemicznej, a nie na sygnałach chorobowych o szerokim spektrum.