Festiwal Beethovenowski. Urok intymnego śpiewania

Dobrej muzyki na festiwalu, który za rok będzie obchodził 30. urodziny, zawsze było dużo, ale tym razem wybrzmiała ona ciekawiej i słuchało się jej w większym skupieniu. Gwiazd i wielkich zespołów pojawiło się mniej, tak samo jak tych, który uważali, że powinni pokazać się tu w prestiżowym wydarzeniu.

Nawet więc jeśli na różnych koncertach nie było pełnych kompletów na sali, przyszli ci, którzy chcieli słuchać. Dawno nie czuło się na przykład takiego skupienia, jak podczas fantastycznego, a przecież skromnego recitalu Iana Bostridge’a.

Czytaj więcej

Muzyka klasyczna

Niemiec z Wrocławia, romantyczny Anglik i kadysz na Wielkanocnym Festiwalu Beethovenowskim

Wśród licznych artystów, którzy wystąpią na tegorocznym Wielkanocnym Festiwalu Beethovenowskim, n...

European Union Youth Orchestra i Beethovenorchester Bonn

Dobrze się też stało, że ostatecznie nie znalazł się w programie anonsowany wcześniej koncert European Union Youth Orchestra, który stał się oddzielnym jednodniowym eventem z racji polskiej prezydencji w UE. I choć dał on okazję do poznania niezwykłej sztuki dyrygenckiej fińskiej artystki Susanny Mälkki, nie muzyka była tego wieczoru najważniejsza.

Za to następnego dnia – już na festiwalu – można było cieszyć się precyzją i urodą brzmienia Beethovenorchester Bonn prowadzonej przez Dirka Kaftana. Dzięki temu zespołowi muzyka patrona festiwalu, ale także Krzysztofa Pendereckiego zajaśniała blaskiem.

Hasło tegorocznej edycji: „Beethoven i wielka poezja” pozwoliło dobrać utwory rzeczywiście złączone słowem, co w sumie dało spójną całość, a nie, jak to bywało w poprzednich latach, jedynie zbiór rozmaitych utworów.

Ian Bostridge i przebojowa „Serenada”

Skoro poezja, to oczywiście muzyka wokalna, a przede wszystkim pieśni. A skoro pieśni, to Ian Bostridge – jest wprawdzie Brytyjczykiem, ale jego artystyczną wielkość uznają Niemcy i zaliczają go do najwspanialszych wykonawców ich liryki wokalnej, stanowiącej odrębny gatunek w historii muzyki.

Ian Bostridge jest dobrze znany w Polsce, zimą śpiewał w Krakowie, ale każde spotkanie z nim jest wyjątkowym przeżyciem. Tak było i na Festiwalu Beethovenowskim, gdy ze wspaniałą partnerką przy fortepianie Saskią Giorgini niemal w magiczny sposób przeprowadził słuchaczy przez pieśniarski wiek XIX (Beethoven– Schubert–Wolf).

Brytyjski tenor udowodnił, że w skromnych z pozoru pieśniach kryje się bogactwo uczuć, westchnień, nadziei i rozpaczy. A nawet tak wielokrotnie słyszane utwory jak „Ständchen” Schuberta (czyli po polsku – „Serenada”) przestają być jedynie dobrze znanym przebojem klasycznym.

W pieśniarskim przeglądzie zabrakło na festiwalu Roberta Schumanna, były natomiast wokalne cykle Gustava Mahlera i muzyka Richarda Straussa. Jego nostalgiczne, napisane u schyłku życia „Cztery ostatnie pieśni” pięknie zinterpretowała z orkiestrą Filharmonii Łódzkiej Iwona Sobotka, której sopran ma zarówno moc, jak niezwykłą ulotność.

Komediowe cierpienia Wertera

Ciekawym dopełnieniem głównej idei stały się pieśni Amerykanina Charlesa Ivesa zaśpiewane obok utworów Straussa i Wagnera przez Tomasza Koniecznego, nastrojowe „La canzone dei ricordi” Martucciego w interpretacji Sofii Soloviy czy recital polskiej pieśni Izabeli Matuły.

Pasowały też do ogólnej koncepcji coroczne koncertowe prezentacje nieznanych oper, zwykle jednak luźno związane z Beethovenem. Tegoroczna propozycja była ciekawa i zaskakująca. Jednoaktówkę „Verter” powstałą z inspiracji „Cierpieniami młodego Wertera” Goethego skomponował zitalianizowany Niemiec Johannes Simon Mayr. Jest to jednak opera komiczna.

Zakochany w Carlotcie Werter ma więc rywala w zabiegach o jej względy, jest też zazdrosny i porywczy mąż. Wszystko jednak kończy się dobrze w tej beztroskiej operze, w dobrym tempie prowadzonej przez Łukasza Borowicza. W zestawie młodych śpiewaków prym wiódł bezbłędny aktorsko i wokalnie baryton Tomasz Kumięga.

Brawurowy Yaroslav Shemet i Filharmonia Śląska

W festiwalowe związki muzyki i poezji niebanalnie też wpisały się obecne co roku na tej wielkanocnej imprezie utwory Krzysztofa Pendereckiego. Jego VI symfonia „Pieśni chińskie” zagrana przez orkiestrę z Bonn oryginalnie łączy motyw samotnej wędrówki wszechobecny w niemieckiej liryce wokalnej z odniesieniami do tradycyjnej muzyki chińskiej. Mahlerowska w klimacie jest jego VIII symfonia „Pieśni przemijania”.

Yaroslav Shemet

Yaroslav Shemet na Festiwalu Beethovenowskim

Foto: Bruno Fidrych