Oglądamy na niej wszystkie najważniejsze dla artysty tematy: pejzaż, architekturę miejską i fantastyczną, cerkwie i pensjonaty, dworce kolejowe, postacie świętych, sceny biblijne, portrety. Na jednej z wczesnych prac z lat 30. sam artysta pozdrawia nas z dachu okazałej budowli.
Nikifor wielokrotnie przedstawiał siebie w autoportretach. Przedstawiał się w różnych wcieleniach - jako sędziego wymierzającego karę tym, którzy go skrzywdzili, jako biskupa lub szanowanego, wybitnego malarza. Kompensował sobie w ten sposób swą biedę i nędzę egzystencji, pokazując się tak, jak chciał być widziany.
Przez wiele lat można go było spotkać na deptaku w Krynicy, gdzie portretował także kuracjuszy i starał się sprzedać swoje prace.
Ale kiedy malował miasta i pejzaże, to z reguły są one bez ludzi. Realna architektura miesza się w miejskich pejzażach z fantastyczną. Ta grupa obrazów jest prezentowana najliczniej w zbiorach Muzeum Etnograficznego. Z upodobaniem utrwalał własne miasto – Krynicę, ale także wiele innych: Kraków, Warszawę, Rzeszów, Tarnów Nowy Sącz….
Najwięcej prac w zbiorach Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie to właśnie architektura miast uwieczniana w różnych okresach. Za najcenniejsze dzieła Nikifora uważa się pochodzące z lat 20. i 30. XX wieku.
