Samotne wyprawy w poszukiwaniu sensu życia

Lecz Huelle postępuje niestereotypowo. Roztacza przed czytelnikiem własną wizję świata. Jego bohaterami są samotnicy z wyboru lub zrządzeń losu (najczęściej wdowcy). Dziwacy, odmieńcy.

Do konfrontacji ze zbiorowością nie dochodzi, bo Huelle nie postrzega społeczności jako grupy. Rozbija ludzką masę na atomy poszczególnych istnień. W jego wizji świata wszyscy są „innymi”.

Pisarz zręcznie rozładowuje napięcia. Kiedy już, już zdaje się nadciągać burza, niespodziewanie wycisza tony. Wyprowadza narrację na spokojnie wody, konflikty rozprowadza we mgle. Zaciąga kurtynę beznamiętności. Bo na wszystko jest za późno. Miłość, szczęście, talent przeszły mimo, niezauważone bądź wzgardzone. Jednak postaci z „Opowieści…” dostają ostatnią szansę. Ironiczną, wręcz perwersyjną. Niejako – życie po życiu. Każda nowela rozgrywa się w kilku czasoprzestrzeniach. Dawne dzieje – starsze o kilkadziesiąt, niekiedy kilkaset lat – splatają się z teraźniejszością; ziemskie bytowanie – z zaświatami, realia (polskie, z epoki PRL i obecne) – z fikcją.

Moimi faworytami w zbiorze są dwa opowiadania o odmiennych klimatach. „Ucieczka do Egiptu”, subtelne powiązanie biblijnego wątku z teraźniejszością: uchodźcy czeczeńscy sekowani przez Polaków tępaków, a wspomagani przez sprawiedliwych.

Zapadła mi też w pamięć jedyna fabuła z optymistyczną prognozą – „Franz Carl Weber”. Bohater niespodziewanie otrzymuje dar od losu: fortunę, uczucie, wolność. Jednak ceną jego szczęścia była śmierć ojca. A także – czego możemy się domyślać – krzywda porzuconej żony. Czy uda się wygnać demony zła? Na to Huelle nie daje gwarancji.