Piękne świadectwa z pola bitwy

Grzegorz Górny

"Jednostki specjalne"

Polwen 2012

Grzegorz Górny jest jednym z najważniejszych polskich publicystów katolickich. Założyciel „Frondy" od niemal 20 lat dowodzi w swoich tekstach, produkcjach filmowych czy książkach, że jest wyrazistym obrońcą wartości, które zbudowały zachodnią cywilizację. Tym razem wycofuje się z pierwszej linii frontu walki i oddaje głos wybitnym jednostkom, które swoim życiem oraz działalnością publiczną dowodzą, że chrystusowe przesłanie nie jest anachronizmem. „Jednostki specjalne" to zbiór wywiadów, jakie autor przeprowadził w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat na łamach różnych pism. Rozmówcami Górnego są duchowni, politycy, lekarze czy zwykli ludzie, których Jezus wyrwał z otchłani potępienia. Wszystkich łączy jedno: są żywym sprzeciwem wobec lewicowego „marszu przez instytucję", którego założeniem jest „przekucie dusz" współczesnego człowieka. Praca Górnego zawiera rozmowy z takimi tuzami intelektualnymi jak dzisiejszy papież, a wówczas kard. Joseph Ratzinger. Pokazuje ogromny dramat aborcji, która dosłownie masakruje fizycznie i psychicznie kobiety (wstrząsające świadectwo czołowej przedstawicielki lewackiego pokolenia '68 – Karin Struck – która do końca życia nie otrząsnęła się z traumy poaborcyjnej) czy dotyka problemu klonowania oraz kwestii bioetycznych, które – zwraca na to uwagę nawet liberał Francis Fukuyama – naznaczą nasze spory w następnych latach. Ja jednak chciałbym skupić się na innej części zbioru rozmów ze „specjalnymi jednostkami".

Chrześcijański polityk. Czy to wciąż możliwe?

Jeden z ojców założycieli Unii Europejskiej Robert Schuman pisał, że europejska demokracja albo będzie chrześcijańska, albo nie będzie jej wcale. Dziś jego słowa brzmią jak „herezja" i każdy ważny unijny polityk głośno wypowiadający takie poglądy byłby obłożony fatwą poprawności politycznej. Europa odeszła od swoich chrześcijańskich korzeni nie tylko przez działania europejskiej lewicy, ale także przez skolonizowanie mentalne partii chadeckich, które w pewnym momencie zrezygnowały z obrony chrześcijańskich wartości. Niestety, działania szeroko pojętych chrześcijańskich demokratów nie są jedynie dowodem na to, że „sól czasami traci smak". Europejska prawica położyła wręcz podwaliny pod przyjście lewicowej rewolucji.

W końcu prawo aborcyjne we Włoszech liberalizowano podczas rządów chadecji, legalizację zaś związków gejowskich rozpoczęła hiszpańska prawica, która za wszelką cenę chciała odciąć się od dziedzictwa Franco.

Dzisiejszy front o duszę świata przebiega nie tylko na płaszczyźnie czysto politycznej

Dziś w marszach gejowskich w Polsce uczestniczą... brytyjscy konserwatywni politycy. W podobnym kierunku niebezpiecznie dryfuje niegdyś konserwatywna Platforma Obywatelska, która coraz wyraźniej sankcjonuje sprzeczne z chrześcijaństwem zmiany obyczajowe. Górny przedstawia jednak sylwetki trzech polityków, którzy nie porzucili w imię partykularnych politycznych interesów swoich chrześcijańskich wartości. Jeden z nich jest dziś  potężnym premierem unijnego kraju, pozostali dwaj wpadli w polityczny niebyt, nie godząc się na łamanie zasad Chrystusa.

Nie będę rozwodził się dłużej nad rozmową Górnego z premierem Węgier Viktorem Orbánem. Jest oczywiście ciekawa z uwagi na to, że była przeprowadzona w czasie, gdy węgierski reformator był w opozycji, i pokazuje, że ostrzeliwany dziś przez międzynarodówkę lewicową polityk nie porzucił marzeń o budowaniu chrześcijańskiej cywilizacji życia. Obecna konstytucja Węgier jest tego najlepszym dowodem. Orbán różni się od pozostałych rozmówców publicysty.

Czy o sukcesie może bowiem mówić Marek Jurek, który w imię obrony życia nienarodzonego odszedł z Prawa i Sprawiedliwości? Jak potraktować samowyeliminowanie się z polityki byłego słowackiego ministra spraw wewnętrznych Władimira Palki, który podał się do dymisji w proteście przeciw temu, że premier jego rządu nie podpisał wynegocjowanego z Watykanem porozumienia o klauzuli sumienia? Znany słowacki premier Jan Čarnogurski mówił, że wielu chrześcijańskich polityków w Europie wpada w paradoks, chcąc z jednej strony zdobyć władzę, żeby realizować swoje idee, a z drugiej w celu zdobycia tej władzy idee te porzucając.

Zarówno Jurek, jak i Palko poszli inną drogą. Lider Prawicy Rzeczypospolitej w proteście przeciwko rezygnacji jego partii z lepszej ochrony życia nienarodzonego odszedł ze stanowiska marszałka Sejmu i założył partię, która nie zdobyła nigdy znaczącego poparcia. Wielu konserwatywnych komentatorów zarzucało mu, że swoją decyzją zniszczył możliwość walki o ochronę życia w jedynej liczącej się partii prawicowej. Jurek jednak nie kalkulował, jakie korzyści przyniesie mu pozostanie na wysokim państwowym stanowisku. Nie zdecydował się na negocjowanie z własnym sumieniem.

„To jest walka, która się toczy we wnętrzu każdego człowieka. Raz jej wynik jest taki, drugim razem jest inny. [...] Musimy trzymać się podstawowej zasady chrześcijańskiego Zachodu, respektowanej od czasów Augustyna, że istnieje podział na władzę świecką, państwową i władzę duchową, religijną. Muszą one jednak na siebie wpływać, dopełniać się i współpracować ze sobą" – mówi Władimir Palko, który tak jak polski polityk odszedł ze swojego ugrupowania i przepadł w następnych wyborach.

Czy bezkompromisowy sprzeciw jest jedyną drogą, by walczyć o cywilizację życia, którą zdefiniował Jan Paweł II? Czy dyktaturę relatywizmu, tak typową dla współczesnej demokracji, można pokonać tylko dzięki dawaniu świadectwa własną postawą? Czy może lepsza jest próba zmiany fatalnego dla chadecji trendu od środka samej partii, jak czyni to Jarosław Gowin w PO, czy jak zrobili to reaganowscy konserwatyści, wyrywając pod koniec lat 70. Partię Republikańską z rąk farbowanej prawicy otaczającej Nixona i Forda? A może jest tak, że postawa, jaką zaprezentował Jurek, Palko czy Buttiglione, ma inspirować tych, którzy wybierają Realpolitik?

Prześladowani chrześcijanie

Dzisiejszy front o duszę świata przebiega nie tylko na płaszczyźnie czysto politycznej. Chrześcijaństwo jest nie tylko niszczone poprzez kolonizowanie mentalne wyznawców Chrystusa, przed którym przestrzega w książce arcybiskup Francisco Javier Martinez. Nie można również zapominać o tym, że totalną wojnę z biblijnymi zasadami, które ukształtowały europejską cywilizację, wypowiedziały środowiska gejowskie, które wmówiły współczesnym społeczeństwom, że homoseksualizm niczym nie różni się od heteroseksualizmu.