„Gra anioła”, długo wyczekiwany drugi tom hiszpańskiego autora, ma wszelkie dane, by powtórzyć fenomenalny sukces pierwszego tytułu, czyli „Cienia wiatru”.
Gwoli przypomnienia: „Cień wiatru” zgłoszony został w 2006 r. do literackiego konkursu organizowanego przez wydawnictwo Planeta. Nie zdobył pierwszej nagrody, zatem zgodnie z regułami nie miał szans na publikację. A jednak wydawca zrobił to, przekonany głosami zachwyconych jurorów.
Przypuszczam, że nie żałował złamania zasad konkursu – książka stała się niebawem największym hiszpańskim bestsellerem w historii, ogólny nakład jej 40 przekładów przekroczył 10 mln egzemplarzy. Podbiła rynki tak hermetyczne jak amerykański i angielski.
Zafón mówi, że nie zamierzał pisać bestsellera – chciał stworzyć dobrą powieść, o wartkiej akcji, bogatej fabule, wyraźnych postaciach. Wyczekiwany przez fanów drugi tom też spełnia te kryteria Zafón podsuwa czytelnikowi „prequel”, cofa swego bohatera, młodego pisarza Davida Martina, do lat 20. minionego stulecia. Barcelona jest miastem mrocznym i konserwatywnym jak reszta kraju – idealne miejsce do marzeń o wielkiej miłości i literackim sukcesie. Niestety, droga do celu okazuje się trudna i wyniszczająca. Nieoczekiwane pojawienie się tajemniczego wydawcy z Paryża odmienia los Martina: Francuz proponuje szczęście i pomyślność w zamian za dzieło życia… Brzmi znajomo? Oczywiście, to motyw faustowski.
W wielowątkowej fabule Zafón ochoczo sięga do znanych literackich tematów, umiejętnie splata nazwiska i postaci, miejsca i wydarzenia. Jego opowieść o typowej dla człowieka piszącego chęci stworzenia dzieła, które miałoby wstrząsnąć światem i za które gotów byłby oddać duszę, jest równocześnie nieszczęśliwym romansem z odrobiną seksu, pełną trupów historią kryminalną, moralitetem czy powieścią łotrzykowską.
