Krystyna Mazurówna wspomina: Burzliwe życie tancerki

Kiedy tańczyła, wręcz hipnotyzowała widzów, oferowała sztukę na co dzień niedostępną, ideologicznie podejrzaną. Po jednym z koncertów Władysław Gomułka zabronił wypłacania jej honorarium za zbyt wyzywający taniec. Krystyna Mazurówna właśnie opublikowała wspomnienia.

Aktualizacja: 22.02.2011 07:32 Publikacja: 20.02.2011 00:01

Krystyna Mazurówna, „Burzliwe życie tancerki”, Wydawnictwo Marginesy, 2011

Krystyna Mazurówna, „Burzliwe życie tancerki”, Wydawnictwo Marginesy, 2011

Foto: Rzeczpospolita

Z wdziękiem podsumowuje 70 lat swojego życia. Na tle wielu artystycznych biografii i wywiadów rzek jej książka wyróżnia się szczerością. Krystyna Mazurówna opowiada, jak żyła, a nie o tym, czego dokonała, choć jako tancerka odnosiła ogromne sukcesy. Nie chciała być kolejnym baletowym łabędziem w operze, eksperymentowała, interesował ją taniec jazzowy i współczesny.

Intymnych szczegółów nie brakuje. Autorka przyznaje się do burzliwej przygody ze Sławomirem Mrożkiem i opisuje perypetie z kolejnymi mężczyznami. Ojciec jej pierwszego syna Krzysztof Teodor Toeplitz chciał obdarzyć chłopca imieniem Faustus (ostatecznie stanęło na Kasprze). Imię Krystyna uważał za zbyt banalne, więc kazał nazywać ją Kasią. Ich mieszkanie na Starym Mieście zamierzał urządzić antykami z Desy, ona wolała proste, nowoczesne meble i zasłony drukowane w „pikasy” – szczyt ówczesnej mody. Kto nie wie, o co chodzi, niech wybierze się na wystawę designu z lat 50. i 60. w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Aktor Tadeusz Pluciński regulował rachunki za wspólne kolacje w knajpie SPATiF, a po wyjściu żądał zwrotu co najmniej połowy kwoty. Na czas małżeństwa wynajął własną kawalerkę, by mieć na drobne wydatki, a do gospodarstwa nie dokładał ani grosza. Z kolei Wacław Kisielewski, połowa duetu Marek i Wacek, był uroczy, bardziej jednak kochał wieczory w kasynach gry.

Można sądzić, że Krystyna Mazurówna odgrywa się na nich za nieudane związki. A jednak kolejnego, francuskiego męża, z którym też się rozstała, przedstawia w innym świetle. Ona jest bowiem świetną obserwatorką, bezbłędnie wychwytuje ludzkie słabostki, dlatego wizerunki osób, które pojawiają się w jej wspomnieniach, są tak celne.

Plotki dodają smaku książce, ale przede wszystkim – w części poświęconej latom spędzonym w Polsce – Mazurówna oddaje atmosferę popaździernikowego PRL. Żyło się wówczas biednie, ale wesoło, a reżim – przynajmniej w pierwszych latach władzy Gomułki – zanadto nie dokuczał. Kiedy Leopold Tyrmand stał się właścicielem pralki, jeździł z nią po Krakowskim Przedmieściu i Nowym Świecie, by wszyscy zobaczyli nabytek. Innym razem urządził wielkie przyjęcie z okazji zakupu radzieckiej sokowyżymałki. Zaplanowana jako atrakcja wieczoru prezentacja urządzenia zakończyła się katastrofą, sok rozprysnął się po gościach.

W cenie była pomysłowość i wyobraźnia, dlatego z koca czy zasłony Krystyna Mazurówna potrafiła wyczarować najmodniejsze kreacje. W mini zaczęła chodzić wcześniej niż Francuzki na ulicach Paryża, za co chwaliła ją publicznie szefowa Mazowsza Mira Zimińska. Nie wszystkim ta awangardowość się podobała, zwłaszcza tzw. władzy, która miała także zastrzeżenia do uprawianej przez nią sztuki.

Czytelnik niepamiętający tamtych czasów może zapytać, czy warto było ingerować w działalność artystki z tak niszowej dziedziny sztuki. PRL był jednak dziwną krainą, w której balet stał się elementem kultury dla mas. Bez niego nie mógł się obejść żaden telewizyjny program rozrywkowy czy koncert estradowy. Owym masom Krystyna Mazurówna prezentowała najpiękniejsze nogi PRL i fantastycznie zgrabne ciało, na ogół skąpo odziane.

Po 1968 roku artystka zmuszona została do rozwiązania swojego zespołu i złożono jej propozycję nie do odrzucenia: wyjazdu z Polski. Część druga książki poświęcona jest zatem latom spędzonym we Francji, artystycznym wpadkom i sukcesom (tych ostatnich było znacznie więcej) oraz okresowi, gdy musiała sobie radzić po zakończeniu kariery.

Te rozdziały powinny być lekturą dla tych, którzy chcą urządzić sobie życie poza Polską. Dowiedzą się, jak należy postępować, startując od zera w obcym świecie. Recepta jest prosta: należy zawsze być optymistą, mieć sto pomysłów, a przede wszystkim nie bać się żadnej pracy.

Literatura
Stanisław Tym był autorem „Rzeczpospolitej”
https://track.adform.net/adfserve/?bn=77855207;1x1inv=1;srctype=3;gdpr=${gdpr};gdpr_consent=${gdpr_consent_50};ord=[timestamp]
Literatura
Reiner Stach: Franz Kafka w kleszczach dwóch wojen
Literatura
XXXII Targi Książki Historycznej na Zamku Królewskim w Warszawie
Literatura
Nowy „Wiedźmin”. Herold chaosu już nadchodzi
Materiał Promocyjny
Bank Pekao wchodzi w świat gamingu ze swoją planszą w Fortnite
Literatura
Patrycja Volny: jak bił, pił i molestował Jacek Kaczmarski