Sheryl Crow. Wojująca dama i jej przyjaciele

Sprzedała ponad 50 mln płyt. Jej największe hity to „All I Wanna Do” i „My Favorite Mistake”. Ale kto chce poznać pierwsze sceniczne próby Sheryl Crow, powinien odszukać filmowy zapis trasy koncertowej Michaela Jacksona „Bad” (1987–1989), podczas której śpiewała z królem popu „I Just Can’t Stop Loving You” tak emocjonalnie, że zaowocowało to publikacjami, iż jest jego kochanką.

– Świetnie się bawiłam i uczyłam show-biznesu. Idąc na casting, nie miałam nawet paszportu. Nagle wyjechałam na światowe tournée i śpiewałam dla 70 tysięcy widzów – wspominała.

Pierwsze jej wokalne próby można usłyszeć w reklamówkach McDonald’s. Solowa kariera zaczęła się od porażki. Debiutancka płyta trafiła do archiwum wytwórni. Sheryl nie pozostało nic innego, jak grać w prowincjonalnej knajpie Tuesday Night Music Club. Zainspirowana tym płyta „Night Music Club”, rozeszła się w ponad 10 mln egzemplarzy i przysporzyła artystce w 1995 r. trzy Grammy, w tym za objawienie roku.

Od zabawy do protestu

Poznaliśmy ją jako wokalistkę śpiewającą o tym, że jej jedynym celem jest dobra zabawa. Ale jednocześnie potrafiła wykonać niebanalne „Run Baby Run” czy „Leaving Las Vegas”. Zaskoczeniem dla fanów muzyki lekkiej, łatwej i przyjemnej był jej drugi album. Zwróciła się w stronę muzyki folkowej, podążyła tropem idoli młodości – Boba Dylana i The Rolling Stones.

– Gdybym mogła wybierać, chciałabym żyć w latach 60., podziwiać Dylana i Hendriksa, generację, która zmieniła świat – mówiła.

Stała się pierwszą wojującą damą amerykańskiego pop rocka. Śpiewała o aborcji, bezdomnych i zagrożeniu światowym konfliktem. Może dzięki wojowniczemu charakterowi zyskała sympatię producentów Jamesa Bonda. Wykonała przewodni szlagier w filmie „Tomorrow Never Dies”.

Trzecia płyta „The Globe Sessions” (1998) była jeszcze bardziej gitarowa i mroczna – źle skończył się romans z Erikiem Claptonem, dla którego śpiewała w chórkach przed rozpoczęciem solowej kariery. Plotkowano, że przygoda znalazła finał w piosence „My Favourite Mistake”, choć ona temu zaprzeczała.

Bob Dylan podarował jej „Missisipi” ze swojej przełomowej sesji „Time out Mind". Depresja minęła, a Sheryl przeżywała w 1999 r. dni chwały podczas koncertu w nowojorskim Central Parku, gdzie na scenie towarzyszył jej... Eric Clapton, Keith Richards z The Rolling Stones, Stevie Nicks i Dixie Chicks.

Po inwazji na Irak stała się aktywistką antybushowskiego ruchu amerykańskich artystów, demonstracyjnie nosiła koszulkę z napisem „Nie wierzę w twoją wojnę, Mister Bush!”. Została też ulubienicą kronik towarzyskich – za sprawą związku z kolarską gwiazdą, Lance’em Armstrongiem. Album „Wildflower” (2005) świadczył, że nie był to łatwy związek. Narzeczeni ogłosili zaręczyny i datę ślubu, ale odwołali ceremonię.

Niedługo po rozstaniu dowiedziała się, że ma raka piersi. Chorobę pokonała i postanowiła zostać matką. Adoptowała dziecko. Podążała tropem wytoczonym przez Boba Dylana: stanęła z gitarą przed Białym Domem w Waszyngtonie i jak zwykła amerykańska dziewczyna zaśpiewała piosenkę „Good Bless This Mess” o powrocie brata z bezsensownej wojny.

Ale przyszedł mniej twórczy okres. Po koncertowym albumie „Sheryl Crow and Friends” sprzedawanym z nalepką „The Best Live", ukazał się kolejny – „The Very Best of Sheryl Crow”. Na „100 Miles from Memphis” szukała sposobu na comeback, sięgając po muzykę soul. Bez sukcesu.

Przyszłość w sieci

Udało się dopiero teraz. Nowy album zatytułowany jest „Threads („Więzy”). – Chciałam nagrać płytę z muzykami, kompozytorami i producentami, którzy stanowili dla mnie inspirację, a zaprosiłam również tych, którzy będę mieli wiele do powiedzenia w przyszłości – mówi Crow.

Zaskakująco brzmi inna jej wypowiedź: – Nagranie i wydanie nowej płyty zabiera mnóstwo czasu, energii, a także pieniędzy. A ludzie nie chcą już chyba słuchać albumów, dlatego to ostatnia w mojej dyskografii płyta. Jeżeli nagram coś nowego, wpuszczę to do sieci.

Jednym z patronów płyty stał się Johnny Cash. Historia „Redemption Day” jest wyjątkowa. Sheryl Crow skomponowała ten utwór jako zapis wyprawy do Bośni w 1996 roku, gdzie towarzyszyła Hilary Clinton. Opublikowała piosenkę na swojej płycie, po czym sięgnął po nią Cash. Jego nagranie ukazało się pośmiertnie. Z myślą o zmontowanym teraz komputerowo duecie Sheryl dostała błogosławieństwo rodziny barda, co nie dziwi, była bowiem mu bliska, śpiewała na jego pogrzebie.

– Piosenka o bezsensie wojny trafia ponownie w swój czas – powiedziała. – Pamiętam wojnę w Wietnamie i protesty przeciwko nim. Teraz sama jestem matką dwójki dzieci, obawiam się o ich przyszłość, a dzięki tej piosence mogę nauczyć ich współczucia oraz uważnego słuchania myślących inaczej niż my.

„Tell Me When It's Over” skomponowana z Chrisem Stapletonem to wzorcowa piosenka o rozstaniu. Można w nie wyczytać nawiązania do wcześniejszych hitów, m.in. „My Favorite Mistake”.

Sheryl Crow już wcześniej nagrywała i występowała z Keithem Richardsem, więc kompozycja Stonesów „The Worst” z płyty „Voodoo Lounge” jest piękną kontynuacją wieloletniej współpracy. Zaśpiewała też „Border Lord” z Krisem Kristoffersonem, podkreślając swoje folkowo-countrowe korzenie. W tym stylu jest „Prove You Wrong” śpiewane wraz ze Stevie Nicks oraz „Lonely Alone” z udziałem Willie Nelsona.