Jak być posłańcem

[b]Trudno być córką legendarnego Nat „King" Cole'a?[/b]

[b]Natalie Cole:[/b] Na początku kariery nie było łatwo, często mnie do taty porównywano. Dobrze, że nie byłam chłopcem, bo głos miałabym z pewnością bardzo podobny. Tak jak się to przytrafiło Frankowi Sinatrze juniorowi, co uniemożliwiło mu karierę. Jestem więc szczęśliwa, że urodziłam się dziewczynką.

[b]Wszyscy są przekonani, że sława ojca ułatwiła pani karierę.[/b]

Takie głosy pojawiły się po albumie „Unforgetable… with Love", na którym zaśpiewałam piosenkę z tatą. Ale przecież już wtedy miałam ustaloną pozycję w muzyce pop i r'n'b. Osiągnęłam ją bez pomocy ojca.

[b]Chciał, by została pani wokalistką?[/b]

Nigdy mnie nie namawiał. Ale musiał wyczuwać we mnie talent, bo przynosił do domu mnóstwo różnych płyt, od Beatlesów po jazz, a ja chętnie słuchałam. Nie próbował ukierunkować moich zainteresowań, nawet nie pytał, co mi się podoba.

[b]A jaką muzykę lubiła pani najbardziej?[/b]

Byłam wielką miłośniczką rock and rolla i The Beatles, znałam każde ich nagranie.

[b]Słuchała pani płyt ojca?[/b]

Nie musiałam, chodziłam z mamą na jego występy.

[b]Pani matka była również wokalistką. Czy w domu śpiewaliście razem?[/b]

Tak, proste piosenki, które ojciec pamiętał z dzieciństwa. Sadzał mnie obok siostry i razem śpiewaliśmy jak w chórku.

[b]Pamięta pani swój sceniczny debiut?[/b]

To był przypadek. Byłam mała i czekałam z mamą za kulisami na koniec występu taty. Ponieważ się nudziłam, biegałam tu i tam. Mama musiała spuścić mnie z oczu, bo sama nie wiem, jak znalazłam się na scenie. Ludzie zaczęli się śmiać i klaskać, ojciec nie wiedział dlaczego; nie dostrzegł, że stoję za nim. To było moje pierwsze wejście na scenę. Kiedy miałam siedem lat, sam mnie poprosił, żebyśmy razem śpiewali. Traktowałam to jak zabawę, nawet kiedy nagrywaliśmy w studiu. Dziś to są moje najwspanialsze wspomnienia.

[b]Kto wpadł na pomysł, by nagrać pani duet z ojcem na płycie „Unforgetable… with Love"?[/b]

Joe Guercio, kierownik muzyczny hotelu Hilton w Las Vegas, z którym pracowałam w połowie lat 80. Kiedyś zaskoczył mnie pytaniem, czy chciałabym zaśpiewać duet z ojcem. Odpowiedziałam, że nie. On jednak dodał, że można odtworzyć jego nagranie z taśmy i tak zaaranżować piosenkę „Unforgetable", żebyśmy śpiewali razem. Wtedy nie było takiej technologii jak dziś, postawiliśmy więc za kulisami wielki, szpulowy magnetofon, a na scenie zajęła miejsce orkiestra. Kiedy przyszedł moment na partię ojca, szpule zaczęły się kręcić, a orkiestra zamilkła. Zgranie tego momentu było trudne, ale udało się. Publiczność wręcz oniemiała. Nikt wcześniej czegoś takiego nie dokonał.

[b]Woli pani wykonywać standardy czy napisane specjalnie dla pani piosenki?[/b]

Marzę o nagraniu całego albumu z nowym repertuarem, ale trudno mi znaleźć tyle dobrych piosenek. Jestem wymagająca wobec autorów i kompozytorów. Natomiast śpiewanie standardów traktuję jako wyzwanie – zawsze staram się znaleźć oryginalną interpretację.

[b]Słucha pani wtedy innych wykonań?[/b]

Wszystkich, do jakich mogę dotrzeć. W ogóle dużo słucham, szczególnie klasycznych interpretacji Elli Fitzgerald, Nancy Wilson, Tony'ego Bennetta, Franka Sinatry i, oczywiście, taty. To pomaga mi zrozumieć, o czym opowiada tekst piosenki. Niewielu współczesnym wykonawcom udaje się tak dobrze przekazać myśl autora.

[b]A kto dziś robi to najlepiej?[/b]

Z pewnością Diana Krall, Michael Bublé, Harry Connick Jr.

[b]Co jest najtrudniejsze w znalezieniu odpowiedniej interpretacji?[/b]

Ma być inna od tych, które znamy, a jednocześnie oddawać przesłanie twórcy zawarte w tekście i muzyce.

[b]Zauważa pani różnice pomiędzy piosenkami nagrywanymi kiedyś i teraz?[/b]

Są ogromne, dziś już mało kto w ogóle śpiewa. Wokaliści sami się zagłuszają akompaniamentem, używają maszyn, z którymi każdy jakoś zabrzmi. Kiedyś nie było takich możliwości. Albo potrafiłeś zaśpiewać, albo nie.

[b]Co pani sądzi o rapowaniu?[/b]

Lubię rap, ale to nie jest śpiew, to poezja. Dla rapu charakterystyczne i unikalne jest frazowanie. To bardzo trudne. Przy okazji chcę powiedzieć, że rap wcale nie jest nową formą sztuki, powstał w latach 40. ubiegłego stulecia.

[b] Piosenkę "Better Than Anything" śpiewa pani w duecie z Dianą Krall, a w finale przekomarzacie się, co jest lepsze, miłość czy zakupy. Pani uważa, że zakupy, Diana, że miłość i nie dajecie się przekonać. Ciekaw jestem, co zrobiłyście po nagraniu?[/b]

Oczywiście poszłyśmy na wielkie zakupy i miło spędziłyśmy czas.

[b]Jakie są składniki dobrej piosenki?[/b]

50 procent melodii, 50 procent słów, a pomiędzy nimi przesłanie. Kiedy nagrywaliśmy „We Are the World" pod kierunkiem Quincy'ego Jonesa, powiedział nam wszystkim: „Zostawcie swoje ego za drzwiami. Ta piosenka nie jest o was, ona niesie wiadomość, przekażcie ją światu". Każda muzyka zawiera przesłanie. Jeśli artysta je odkryje, staje się posłańcem i dopiero wtedy może trafić do odbiorcy tej wiadomości, do słuchacza.