Gwiazdy w oparach grilla

Można pomyśleć, że lubelski zespół ma wszystko. Jednak na wszelki wypadek pytam muzyków, czy im czegoś brak.

– Urody – wyznaje ze śmiechem Krzysztof Cugowski, wokalista.

– Młodości – dodaje Tomasz Zeliszewski, perkusista i menedżer.

– Normalności – mówi Romuald Lipko, pianista, kompozytor, lider. – Kiedy zaczynałem zajmować się graniem w poprzednim systemie, wydawało mi się, że wszystko stoi na głowie. Czasy się zmieniły, a okazuje się, że jest tak samo. Mało kto w Polsce szanuje muzyków, ich pracę, nagrania, koncerty. Wszystko można mieć za darmo. Nie wydaliśmy płyty przez pięć lat, bo straciłem motywację do tworzenia.

– Nasza branża jest chora, tak jak kraj – konkluduje Cugowski. Pytam: do kogo te pretensje? Może nie trzeba było się godzić na udział w niebiletowanych występach. Kiedy się gra na festynach, podczas których ludzie piją piwo i jedzą kiełbaski, traci się prestiż.

– Artyści nie mieli wyboru – przekonuje Lipko. – Upadek polskiego show-biznesu zaczął się od bezsensownego pytania: dlaczego trzeba płacić za muzykę? Odpowiadałem i odpowiadam pytaniem: czy to nie dziwne, że płyta kosztuje tyle co butelka wódki? Na flaszkę Polacy jednak zawsze mają, a na muzykę już nie. Dlatego od 15 lat nasza kariera kojarzy mi się z zapachem szaszłyka. Kiedy występujemy na świętach miast – grille pracują pełną parą. Gdy schodzimy ze sceny, muszę zmienić ubranie.

– A przecież nie możemy zrezygnować, bo będziemy bez-[Soft Return]robotni – podkreśla Cugowski.

[srodtytul]Przepraszam, czy tu biją [/srodtytul]

W ubiegłym roku Budka Suflera zagrała 45 koncertów – z czego 43 z okazji świąt miast albo imprez korporacyjnych.

Przypominam muzykom, że kiedyś występowali w klubach, czego dowodem jest film "Przepraszam, czy tu biją". Wciąż są zespoły, które to robią. Na przykład TSA.

– No tak, ale oni walczą o finansowe minimum, grają dla kawałka chleba – odpowiada Tomasz Zeliszewski.

– Moglibyśmy sobie pozwolić na takie ekscesy, gdybyśmy zrezygnowali z dużej produkcji świetlno-nagłośnieniowej i nie musieli utrzymywać rodzin naszych i współpracowników – argumentuje Romuald Lipko. – To dla mnie powód do satysfakcji, że w naszym zespole wychowali się Janek Borysewicz, Staszek Zybowski i wielu innych. Dzięki Budce Suflera zapewniali bliskim środki do życia, pokupowali samochody, mieszkania. Teraz gra z nami sześciu młodych muzyków.

Lider zespołu z dumą wspomina, że z kręgu Budki Suflera pochodzą Bracia, kierowani przez Cugowskich juniorów, i Urszula, którzy zakwalifikowali się do tegorocznego konkursu w Opolu i zrezygnowali z udziału na znak protestu.

– Nie chcieli grać z playbacku, co dzisiaj stało się normą, a przecież taka norma to absurd – podkreśla Lipko. – To tak, jakby nie dopuszczać do ruchu drogowego trzeźwych kierowców.

Zdaniem lidera Budki sytuacja na rynku jest coraz trudniejsza, bo estrada została otwarta dla wszystkich: – Castingi i "Idol" sprawiły, że byle amator stał się wart tyle co Krawczyk i Cugowski. Większość polskich tak zwanych gwiazd nie przeszłaby egzaminu koncertu na żywo bez korzystania z muzycznych trików.

- Jestem pełen szacunku dla swoich synów, również dlatego, że pozostają wierni gitarowym, cięższym brzmieniom, co oznacza tworzenie w muzycznej niszy – mówi Cugowski. – Oni walczą o utrzymanie swoich rodzin.

[srodtytul]Wszyscy się jeżą[/srodtytul]

Wokalista Budki zwraca uwagę na skłócenie środowiska. – Ostatnio wyszła płyta duetu Clapton – Winwood. W polskich warunkach byłoby to niemożliwe. Wszyscy się na siebie jeżą. Na początku, gdy koncertowaliśmy z Niebiesko-Czarnymi, to kiedy pojawiali się panowie Wojciech Korda, Zbigniew Podgajny i Janusz Popławski, mówiliśmy im grzecznie: dzień dobry. Gdy ostatnio pojechaliśmy do Opola, traktowano nas jak leśnych dziadków.

[srodtytul]Helikopter papieża[/srodtytul]

Budka Suflera od początku działała z dala od środowiskowych układów. Nigdy nie porzuciła rodzinnego Lublina i nie przeniosła się do Warszawy, zawsze się szczyciła nowatorskimi rozwiązaniami. Pierwszą płytę CD wydaną w PRL firmowała związana z grupą Urszula. Lublinianie mają na koncie pierwsze polskie DVD. Album "Nic nie boli tak jak życie" z hitem "Takie tango" – największy fonograficzny bestseller po 1989 r., sprzedany w ponad milionie egzemplarzy – wydali bez pomocy dużych koncernów z Warszawy.

- Zawsze byliśmy sobie sterem, żeglarzem i okrętem – mówi z dumą Cugowski. – Od początku szliśmy własną drogą. Szyliśmy spodnie z kotar teatralnych, szokowaliśmy wyglądem, Milicja Obywatelska zatrzymywała nas na ulicy co 100 metrów. Nie śpiewaliśmy o maturze ani o kwiatkach na łące – przypomina Lipko.

Jednak styl zespołu zmienił się pod koniec lat 70. Grał wtedy lżej – popowo.