Pustki: Nie gramy intelektualnego rocka

Płytę promuje teledysk z tytułową kompozycją „Kalambury” według wiersza Władysława Broniewskiego. Pojawiają się w nim filmowe cytaty z serialu „Czas honoru”.

– To ciekawe, że wiersz o zachodzie słońca, napisany na dziesięć lat przed wybuchem wojny, odbierany jest jako obraz płonącej Warszawy — mówi Radek Łukasiewicz, lider zespołu. — Ale inne tytuły, pomimo wojennych biografii twórców, nie mają jednoznacznego okupacyjnego kontekstu. „Wiersz o szukaniu” Gajcego to czysta i dość abstrakcyjna poezja. „Notes” Słonimskiego można odbierać jako utwór o odejściu znajomych.

Zdecydowanie nie chcemy się łączyć z nurtem rocka historycznego. Wojenne doświadczenia mojej rodziny są dramatyczne, tak jak wielu Polaków. Mój dziadek był w AK, jego wieś spalili Niemcy, po wojnie został zesłany za Ural. Wiem o tym i pamiętam, ale uważam, że zamiast ciągle rozpamiętywać i rozliczać tragiczną przeszłość — powinniśmy myśleć o przyszłości.

[srodtytul] Leśmian obecny na próbach [/srodtytul]

Pomysł nagrania płyty do wierszy polskich poetów jest wypadkową kilku zdarzeń. – „Kalambury” powstały z myślą o projekcie „Broniewski”, zaś „Wesoły jestem” na kompakt „Wyspiański wyzwala” –zdradza lider zespołu. – Słuchacze mówili, że nasz zespół, w przeciwieństwie do innych, potrafi stworzyć z wiersza autonomiczną piosenkę. Pracując nad płytą „Koniec kryzysu” mieliśmy na próbach tomik Leśmiana, jednego z naszych ulubionych autorów. Nie mając jeszcze napisanych tekstów wykonywaliśmy nową muzykę z jego wierszami — „Znój” i „Dłoń zanurzam we śnie”. A potem ciężko było stworzyć lepsze. Nagraliśmy też piosenkę na płytę dedykowaną Tadeuszowi Gajcemu, choć wtedy już planowaliśmy album „Kalambury” i wiedzieliśmy, że „Wiersz o szukaniu” się na nim znajdzie. Ale proszę z nas nie robić intelektualistów rocka.

[srodtytul]Płyty wciąż za drogie [/srodtytul]

[b]Na płycie śpiewa Kasia Nosowska i Artur Rojek. Ale czy dostąpią kiedyś dziejowej sprawiedliwości i będą sprzedawać tyle albumów, co oni?[/b]

– Hey i Myslovitz zaczynali w innych czasach – odpowiada Łukasiewicz. – Liczona w setkach i dziesiątkach tysięcy sprzedaż w latach 90. brała się z tego, ze 80 procent obrotu stanowiły kasety o wiele tańsze od CD. Dla Polaków płyty są wciąż za drogie. W Ameryce kupiłem w komisach około 40 albumów za równowartość 280 zł. Za jeden kompakt płaciłem średnio 6-8 zł!

Lider Pustek uważa, że krajowa płyta powinna kosztować 15 zł, a zagraniczna — 25 zł. Wtedy każdy fan muzyki mógłby sobie kupić co najmniej jeden album w tygodniu. Rynek by się ożywił.

– Marża i VAT stanowią połowę ceny płyt w Empiku. Dlatego sprzedają się słabo – tłumaczy Łukasiewicz. „Koniec kryzysu” dobija 7 tysięcy. Jeśli doczekamy się pierwszej Złotej Płyty, przyznanie jej za 10 tysięcy sprzedanych egzemplarzy będzie żenadą. Żyjemy głównie z koncertów.

[b]Kilka tygodni temu w sieci głośno było o kradzieży nowej płyty Kultu. Zapytaliśmy Radka Łukasiewicza, co sądzi o muzyce online. [/b]

– Jeśli ktoś zarabia na niej nielegalnie, jest piratem – odpowiada. – Ale jeśli w sieci jest umieszczona za zgodą zespołu, wspomaga sprzedaż. Niektórzy ludzie przychodzą na nasze występy i przyznają, że nie kupili żadnej płyty Pustek. Znają piosenki wyłącznie dzięki sieci. Ale po koncercie mówią, że może kupią jeden album. Coraz większa obojętność

[b]Na nowej płycie Pustek znalazła się tylko jedna piosenka z tekstem napisanym przez Łukasiewicza zatytułowana „Nieodwaga”. Czy żyjemy w czasach eufemizmów, które tuszują nasze słabości? Boimy przyznać się do tchórzostwa? [/b]

— Facetowi wstyd się przyznać do strachu, bo przestanie być uważany za prawdziwego mężczyzną. Chciałem wyrazić swoje lęki, a Artur Rojek zgodził się je wyśpiewać, prawie jak własne – odpowiada Łukasiewicz. – Sytuacja jest paradoksalna: w czasach wielkich zagrożeń ludzie byli odważniejsi, mieli jasno wyznaczone cele, wspólnego wroga. Moje pokolenie żyje w okresie pokoju i względnego dobrobytu, nie musimy się bać głodu i wojny, utraty wolności i niepodległości, a jednak odwaga potaniała. Wiele rzeczy jest niejednoznacznych. Każdy ma innego wroga. Prywatnego. Często zakamuflowanego. Czeka nas przyszłość zachodnich społeczeństw rozwiniętych, w których wszystko zostało urządzone przez pokolenie rodziców i młodzież może już tylko konsumować. Tak pewnie może wyglądać życie moich dzieci, a na pewno wnuków.

[b]Co jest dziś największym problemem? [/b]

— Postępująca obojętność. Od roku mieszkam w warszawskiej kamienicy, a poznałem tylko dwie osoby, panią zza ściany i dozorczynię. W sytuacji ściśle urzędowej. Jestem przyzwyczajony do innych realiów. Wychowałem się na wsi. Jeżeli ktoś nowy sprowadzał się, wszyscy go poznawali — na poczcie, w sklepie. W Warszawie ludzie się zamykają. Wolą ponarzekać niż rozwiązać problem. Jedni mówią, że wszystkiemu jest winny Kaczyński, drudzy, że Tusk. Szybko znajdują ofiarę, osądzają ją. Kończy się na narzekaniu. I zostaje, tak jak było.

[b]Na koniec można zadać pytanie, którego zespół szczególnie nie lubi: jak dziś rozumieć nazwę Pustki? [/b]