Magiczny show McCartney'a

Dla tego koncertu warto było zbudować Stadion Narodowy. Kiedy ponad gigantyczną sceną wirowały w sobotni późny wieczór w powietrzu biało-czerwone confetti, a Paul unosił ponad głową biało-czerwoną flagę – można było się poczuć, jakbyśmy wygrali Euro. A może nawet olimpiadę. W każdym razie euforyczny odbiór prawie 40 klasycznych przebojów The Beatles, The Wings i solowych na to wskazywał.

Fantastycznie udał się happening przygotowany przez fanów. Gdy Paul śpiewał „Hey Jude”, na widowni odpowiedzią były tysiące kartek z napisami „Hey Paul!”. McCartney łapał się za głowę z radości.

Polskim widzom tej radości dostarczyła prowadzona po polsku konferansjerka, która nie ograniczyła się do zdawkowego „Cześć” czy „Dobry wieczór”.

McCartney był w olimpijskiej formie. Przez prawie trzy godziny nie schodził ze sceny. Dał osiem bisów. Potwierdził, że jest najlepszy na świecie.

Chociaż eks-Beatles 18 czerwca skończył 71 lat, poprowadził odlotowe przyjęcie urodzinowe, jakby to była jego osiemnastka. Bawił się i cieszył obecnością na scenie.

Lekko i żartobliwie grał chłopięce zakłopotanie gorącym przyjęciem i owacjami. Zabawnymi grepsami dopytywał, czy naprawdę jest taki dobry. Czy naprawdę wszystko się podoba?

Prezentował swobodę artysty mającego rakietę hitów. I odpalał je niczym fajerwerki, które zalały scenę pióropuszami i gejzerami ognia podczas nieśmiertelnego bondowskiego tematu „Live And Let Die”.

Podważył stereotypy na swój temat. W „My Valentine” był lirycznym melodystą, ale w finale wingsowskiego „Let Me Roll It” pokazał pazur hardrockowca, grając solówkę „Foxy Lady” Hendriksa. Piekielną siłę miał „Helter Skelter”. Rockandrollowym żywiołem zachwycało „Get Back” i „Paperback Writer”.

Wyczarował pełną paletę brzmień, odcieni i barw swojej muzyki. Premierą koncertową był psychodeliczny „Being For Benefit of Mr Kite!”, podczas którego wirowały pod kopułą stadionu laserowe wizualizacje odlotów po LSD.

Autobiograficzne ballady „The Long And Winding Road” i „Let It Be” wymieszał z ludycznymi przebojami. „All Together Now”, „Ob-la-di Ob-la-da” czy „Mr Vandebilt” wszystkich poderwały do tańca. Chóralnie śpiewano „Yesterday”, a on grał na gitarach elektrycznych, akustycznych, fortepianie Yamaha i pianinie w barwach „Magical Mystery Tour”, m.in. zwariowaną „Lady Madonna” i „Your Mother Should Know”.

W kalejdoskopie hitów nie zabrakło dedykacji dla Johna Lennona – „Here and Today”, a także dla George’a Harrisona. Dla niego bowiem wzruszająco zagrał „Something”.