Gwiazda ery Internetu

Po latach solowej kariery, przebojach "Seven Seconds" i "Woman" na ponad dziesięć lat straciliśmy panią z oczu. Dlaczego przestała pani nagrywać?

Neneh Cherry:

Słuchacze myślą, że zniknęłam, bo nie wydałam solowej płyty, a ja po prostu wróciłam do domu. Jeszcze w latach 80., zanim odnosiłam indywidualne sukcesy, śpiewałam w zespołach The Slits i Rip Rig & Panic. Pod koniec lat 90. bycie w centrum uwagi przestało mnie interesować. Teraz nagrywam z zespołem CirKus i żyję w zgodzie ze sobą. Nigdy nie czułam się w muzyce tak swobodna. I nie poświęciłam własnej osobowości, w nowych utworach usłyszycie znaną wam Neneh.

Kompozycje CirKus, tak samo jak pani solowe nagrania, są inspirowane hiphopem. Czy w tekstach waszych utworów znalazły się społeczne treści związane z tą muzyką?

Zależy, które oblicze hiphopu ma pani na myśli. Są dwa. To pierwsze, komercyjne, wychwala forsę, panienki i złote łańcuchy. Jest zrozumiałe o tyle, że wielu twórców rapu wywodzi się z ubogich środowisk i chce przez muzykę zrekompensować sobie niedostatki. Ale jest i niezależny hiphop, czyli barwna subkultura promująca wolną formę i dostępna dla każdego. Spotykają się w niej uliczna poezja i historia Afroamerykanów. Ten hiphop daje przestrzeń do finezyjnej dyskusji o sprawach, które rządzą światem. Grupy De La Soul czy A Tribe Called Quest zmieniły tę muzykę w filozofię.

Pani traktuje ją podobnie?

Życie we współczesnym świecie sprawia, że wszystkie nasze reakcje i postawy nabierają wymiaru politycznego. Jestem artystką, nie politykiem. Ale czuję się sfrustrowana i bezradna, bo docierają do mnie wstrząsające informacje, a zajmuję mało znaczącą pozycję i niewiele mogę zrobić. Nasze koncerty nie są demonstracjami, jednak w piosen-kach dobitnie wyrażamy swoje poglądy. Próbujemy prze-kazać je innym, a przy okazji leczymy się z trudnych emocji. Nie usłyszycie od nas piosenek pozbawionych treści.

W latach 90. utwory promujące wyższe wartości stawały się przebojami, na przykład wzywająca do tolerancji "Seven Seconds". Teraz to się nie zdarza. Czy nastały złe czasy dla muzyków zaangażowanych?

Przeciwnie. Nawet w popie jest miejsce dla utworów z przesłaniem, tyle że ono nie musi być dosłowne. Wystarczy, że piosenka wzrusza albo pozwala coś wspólnie przeżyć, kiedy słuchamy jej z bliskimi. Ludzie są spragnieni muzyki, która niesie prawdziwe emocje i ważne treści. Jesteśmy we wspaniałym momencie, artyści niezależni stworzyli różnorodną i silną alternatywę. Dają odpór przemysłowi muzycznemu, który ma tylko jeden cel: zarabiać. Pod komercyjną powłoką działa silny ruch muzyczny. Dowodem jego istnienia jest ożywienie sceny koncertowej – coraz więcej muzyków gra na żywo.

Artysta niezależny, to brzmi dumnie. Może wydawać muzykę w Internecie, ale przecież z czegoś musi żyć.

Oczywiście i właśnie w tym objawia się niezwykły, może najważniejszy efekt rozpowszechnienia Internetu. Muzycy są zmuszeni wyjść do ludzi. Przez wiele lat występy były tylko formą promowania albumów. Duża grupa artystów koncertowała rzadko, bo wolała siedzieć w studiu, nie konfrontować się z publicznością. Część z nich do tego stopnia polegała na komputerach i mechanicznym sprzęcie, że kiedy trzeba było grać na żywo, okazywała się bezradna. Teraz w całej Europie dla muzyków otwierają się kluby, popularne stało się łączenie klasycznych instrumentów z setami didżejskimi.