[b]Media często nazywają cię despotą i dyktatorem, ze względu na liczne przetasowania w składzie zespołu. Mają rację?[/b]
Dziennikarze zawsze wietrzą sensację w miejscu, gdzie akurat nie powinni jej szukać. Tak też trochę jest z tymi oskarżeniami o despotyzm. Owszem, The Sisters of Mercy to mój autorski projekt i to właśnie ja mówię tu pierwsze i ostatnie słowo. Jednak nigdy nie byłem tyranem, zawsze liczyłem i liczę się ze zdaniemludzi, z którymi gram. Liczne zmiany składu powodowane były raczej różnicami naszych charakterów, a niekiedy było to po prostu „zmęczenie materiału”. To normalne.
[b]Od ponad 20 lat mieszkasz w Hamburgu. Dlaczego zdecydowałeś się opuścić rodzinne Leeds i Wielką Brytanię?[/b]
Hamburg to moje miejsce na ziemi. Tam czuję się wolny i bezpieczny. Zawsze bardzo lubiłem Niemcy i Niemców. To naprawdę wspaniały kraj i ludzie. A Hamburg to żywe i kolorowe miasto, które nigdy nie śpi. Zawsze dzieje się tam bardzo dużo ciekawych rzeczy.
[b]The Sisters of Mercy występowali w Polsce trzykrotnie – w 1991 roku we Wrocławiu, w kwietniu 2003 r. w Warszawie i czerwcu 2006 r. w Krakowie. Jak wspominasz te koncerty?[/b]
Bardzo dobrze. Zawsze mieliśmy w Polsce rzeszę oddanych fanów, co przekładało się na fantastyczną atmosferę tych występów. Najbardziej utkwił mi w pamięci nasz pierwszy, wrocławski koncert. Pamiętam, że odbył się w starej poniemieckiej hali, przyszło mnóstwo ludzi i zagraliśmy wtedy naprawdę głośno!
