Rozpacz w stylu pop

Najlepiej byłoby go zmumifikować i umieścić w Sevres jako wzorzec mega-kiczu. Bo jedyne, co naprawdę wyszło mu perfekcyjnie, to przerobienie siebie na maskotkę, żywy gadżet w cyrkowych kostiumach. Reprezentował tak jarmarczny gust, że Jeff Koons (amerykański rzeźbiarz-gwiazdor, specjalizujący się w banale oraz tandecie) uznał go za gotowe dzieło. Wykonał porcelanową rzeźbę Króla Popu z małpką Bubbles, całość w bieli i w złocie (prawdziwym); jedna z wersji opchnięta za 5,6 mln dolarów. Swój do swego po swoje.

A tak poważnie: reakcje na odejście Jacksona uważam za symptomatyczne dla współczesnego świata. Pokiereszowany emocjonalnie mężczyzna pośmiertnie zawładną uczuciami tłumów. Jak Marilyn, Presley, księżna Di. Kopciuszki, których przerosła ich własna kariera. Bogaci, sławni, nieszczęśliwi, przedwcześnie zmarli. Wzruszający standard. Masy lubią takie ckliwe historie. Jednak przypadek Michaela jest szczególny. Po nim nie płaczą dorośli – po nim rozpaczają dzieci. Ludzie metrykalnie dojrzali, lecz wciąż infantylni.

Słuchałam dziś wynurzeń słuchaczy radiowej Trójki – jak zapamiętali amerykańskiego „Złego”? Otóż wszyscy wracali do dzieciństwa; do przeżyć, jakich dostarczył im Michael, gdy byli smarkaczami z socjalistycznego kraju. Bo Król Popu był i jest idolem dla niedojrzałych, jak on sam. Dla takich, którzy utożsamiają rozrywkę z kulturą, życie z telenowelą. A takich jest coraz więcej.