Rozmowa z Jeffreyem Archerem

[b]Na powieściach i opowiadaniach oraz dziennikach spisanych po dwuletnim pobycie w więzieniu za krzywoprzysięstwo zarobił pan krocie. Mógłby pan już nic nie robić do końca życia. Czy odczuwa pan silną potrzebę pisania?[/b]

[wyimek][link=http://www.rp.pl/temat/492745_Rozmowy-kulturalne.html]Czytaj inne rozmowy[/link] [/wyimek]

[b]Jeffrey Archer:[/b] Jestem bardzo bogaty – mam trzy wspaniałe domy – więc stać mnie na to, by tworzyć tylko dla przyjemności. Pierwszą powieść „Co do grosza” napisałem, gdy byłem kompletnie spłukany. Okazała się bestsellerem. Tak się wszystko zaczęło 34 lata temu. Sukces buduje talent, szczęście i dyscyplina, więc z czasem nabyłem własnych pisarskich nawyków.

[b]Jakich?[/b]

Zaczynam pisać o szóstej rano, pracuję w dwugodzinnych blokach z przerwami do dwudziestej, a o dziesiątej jestem już w łóżku. Pisarstwo stało się moją wielką, autentyczną pasją.

[b]W Polsce ukazał się nowy zbiór pana opowiadań „Ale to nie wszystko”. W jednym z nich – „Przylepie” – podaje pan zestaw ubrań i dodatków, bez których nie zostanie się wpuszczonym do eleganckiego, londyńskiego sklepu jubilerskiego. Czy zanim został pan lordem, czuł się pan kiedykolwiek kimś z gorszej ligi?[/b]

Na szczęście nie do takiego stopnia, by odejść z kwitkiem sprzed jakichś drzwi. Ale jeszcze za czasów mojej młodości Brytyjczycy byli strasznymi snobami. Coś z tego, oczywiście, zostało do dziś, ale zauważam zmiany na lepsze.

[b]Lektura pana opowiadań upewniła mnie, że lubi pan oszustki. Czy także manipulatorki?[/b]

Uwielbiam kobiety złe i występne. Podziwiam sprawny mózg, pewnie dlatego ożeniłem się z naukowcem chemikiem. Co do manipulowania otoczeniem – nie jest miło stać się ofiarą takiej osoby. Samemu też trzeba umieć myśleć i nie być łatwowiernym.

[b]

Pociągają pana silne kobiety. Z premier Margaret Thatcher zostaliście przyjaciółmi. Podziwiał pan jej umiejętności polityczne. Co sądzi pan o kontrowersyjnej Carli Bruni-Sarkozy?[/b]