Maciej Trifonidis Bielawski płyta Triphonix Street Band

Do tej pory główną siłą na stołecznym rynku młodego, poszukującego jazzu było środowisko Lado ABC. „Trifonidis” najwyraźniej postanowił stanąć w szranki z kolegami i zarzucił sklepowe półki nowymi projektami. Na szczęście nie jest to tylko konkurencja ilościowa. Tricphonix Street Band, Trifonidis Downtown Sextet i po prostu Trifonidis przynoszą porcję świetnej muzyki. Coraz głębiej osadzającej się w konwencji awangardowej kameralistyki.

– Nie do końca, choć pozornie, sporo w tym racji – mówi Bielawski z wahaniem. – Ja do muzyki podchodzę ilustracyjnie. Każda płyta opowiada jakąś historyjkę, ma oddać pewną atmosferę. A że historyjki są różne, stosuję za każdym razem trochę inne instrumenty, inne dźwięki, inne metody pracy.

Każda z płyt rzeczywiście przenosi słuchacza w nieco inne muzyczne przestrzenie. Choć motoryka, skłonność do zabawy ciszą i zgiełkiem, a zwłaszcza aranżacje instrumentów dętych nie pozostawiają wątpliwości, kto jest kompozytorem.

Najpoważniejszą i jednoznacznie kameralistyczną płytą w tym zestawie jest „Growl And Whisper” Trifonidis Downtown Sextet – kontynuacja wydanego w tym roku albumu Downtown Project. Ascetyczna w formie, pełna wyłaniających się z ciszy detali, ale mająca też w sobie freejazzowego pazura.

– „Downtown Project” był pewnego rodzaju soundtrackiem do nieistniejącego filmu i było tam mnóstwo różnych stylistyk, nie koniecznie spójnych ze sobą. Nowa płyta ma już bardzo sprecyzowany, jednolity charakter – ocenia „Trifonidis”. – Dla mnie to taka muzyka do słuchania w słuchawkach. Tam jest mnóstwo szczegółów, sporo ciszy, dość tajemniczo jest...

Dla odmiany jasno, wesoło i nietajemniczo jest na „The Dudes” Tricphonix Street Band. To muzyka w duchu lat 60. – ówczesnego jazzu, może bardziej fusion, ale zagranego z niemal rockową dynamiką. I przymrużeniem oka.

– Muzyka ma sporego kopa – przyznaje Bielawski. – Jest ostro, optymistycznie i z takim punkowym zadziorem.

Wreszcie projekt „Music Ilustration I, II” sygnowany jako Trifonidis. Rzecz ciekawa i dość wyjątkowa, bo przynosi dźwięki opracowane przez Bielawskiego na zamówienie Filmoteki Narodowej dla zilustrowania niemych obrazów „Dla Ciebie, Polsko” z 1920 r. i rok młodszego „Cudu nad Wisłą”.

– Bez filmu oczywiście efekt jest trochę niepełny, ale myślę, że jest tu sporo ciekawych dźwięków – stwierdza muzyk.

A jak brzmi efekt pełny, będzie można się przekonać w momencie, kiedy Filmoteka Narodowa wyda oba filmy z muzyką „Trifonidisa” na DVD. Ma to nastąpić wkrótce.

Podobnie jak Lado ABC „Trifonidis” zamienia się powoli w muzyczną wizytówkę Warszawy. Projekt Downtown w całości inspirowany jest centrum miasta. Na płycie Street Bandu mamy utwór „English Man In Warsaw”... Stołeczne motywy można wyłapywać w nieskończoność.