Sondy Voyager: Posłańcy ludzkości do gwiazd

W roku 1989 Voyager 2 wspomógł się grawitacją Neptuna. Za ok. 38 tys. lat sonda minie gwiazdę Ross 248 w gwiazdozbiorze Andromedy, a za około 294 tys. lat Syriusza w gwiazdozbiorze Wielkiego Psa.

Obie sondy opuściły już heliosferę. Tak naukowcy nazywają obszar wokół Słońca, w którym ciśnienie wiatru słonecznego przeważa nad ciśnieniem przestrzeni galaktyki. To „bąbel" wyrzucanej przez Słońce materii w otaczającym ośrodku międzygwiazdowym. Heliosfera obejmuje wszystkie, planety i większość mniejszych ciał Układu Słonecznego. Heliosfera przedzielona jest obszarem. tzw szoku końcowego. To miejsce w którym prędkość wiatru słonecznego staje się poddźwiękowa. Poza tą granicą heliosfera nosi nazwę płaszcza Układu Słonecznego. Za nią rozciąga się obszar, zwany heliopauzą, sięga odległości stukrotnie przekraczającej dystans, jaki dzieli Ziemię od Słońca. To umowna granica płaszcza i całej heliosfery, za którą ciśnienie materii międzygwiezdnej zaczyna dominować nad ciśnieniem wiatru słonecznego. Obie sondy Voyager dotarły już do obszaru szoku końcowego. Naukowcy nie są w stanie przewidzieć jaka odległość będą musiały jeszcze przebyć aby „uwolnić się" z Układu Słonecznego.

Paliwa na podtrzymanie funkcji sondy wystarczy do 2020 roku. — Potem obie sondy staną się martwymi ambasadorami ludzkości wobec gwiazd — przewiduje Stone. — Każda z sond wyposażona została w w Złotą Płytę — w rzeczywistości miedzianą pokrytą złotem płytę - z zapisanymi na niej 118 zdjęciami Ziemi, 90 minutami najwspanialszych kompozycji muzycznych i dźwiękami nagranymi na naszej planecie od bulgocących bagnisk, przez szczekanie psa do odgłosów startującej rakiety kosmicznej. Na płycie znalazły się też życzenia dla obcych cywilizacji w 55 językach oraz głosy wielorybów, zapis fal mózgowych zakochanej dziewczyny oraz przemówienie Sekretarza Generalnego ONZ.