Zamieszkają na Księżycu

O planach tych poinformował nowy dyrektor generalny ESA Johann Wörner podczas konferencji w Europejskim Centrum Astronautycznym w Kolonii. – Mamy zamiar zbudować stałą bazę na Srebrnym Globie. Europejscy naukowcy myślą o tym coraz poważniej. Będzie ona dostępna dla wszystkich krajów, które zechcą uczestniczyć w tym projekcie – powiedział.

W 1969 roku człowiek po raz pierwszy postawił stopę na naturalnym satelicie Ziemi, w sumie chodziło po nim 12 astronautów w ramach amerykańskiego programu „Apollo". Ale przez minione pół wieku nie podejmowano kroków przybliżających budowę księżycowej bazy.

Europejski astronauta, Duńczyk Andreas Mogensen wyjaśnia dlaczego: – W latach 60. trzeba było dekady, aby doprowadzić do lądowania na Księżycu. Dziś technologia poszła tak bardzo do przodu, że lądowanie nie stanowi już problemu. Z technicznego punktu widzenia możliwe już jest budowanie na Księżycu.

Wszystko na miejscu

– Stała księżycowa baza powinna zastąpić Międzynarodową Stację Kosmiczną ISS. Dostęp do niej będą miały, oprócz krajów członkowskich ESA, także Stany Zjednoczone, Rosja, Indie, Chiny, Japonia – podkreśla Johann Wörner.

Projekt znajduje się w fazie wstępnej. Od kilku tygodni prace nad nim koordynuje Europejskie Centrum Astronautyczne w Kolonii. Wybrano już generalną strategię: do budowy zostaną wykorzystane bardzo wartościowe materiały znajdujące się na miejscu – księżycowe skały i woda w postaci lodu. Skorupa księżycowa jest zbudowana przede wszystkim ze skał o dużej zawartości minerału anortytu, co jest główną przyczyną występowania w niej sporych ilości żelaza. Z kolei za sprawą ilmenitu niektóre obszary mórz księżycowych są niezwykle bogate w tytan. Nowym minerałem znalezionym na Księżycu jest armalkolit, nazwany od nazwisk pierwszych ludzi na Srebrnym Globie: Armstronga, Aldrina i Collinsa.

– Księżyc obfituje w bogactwa naturalne. Na jego biegunach występuje lód i miejsca prawie zawsze nasłonecznione, co ma ogromne znaczenie, ponieważ można tam będzie umieścić baterie słoneczne i czerpać z nich energię niezbędną do funkcjonowania habitatu – podkreśla Bernard Foing, kierujący niedawno powołaną w ramach ESA międzynarodową grupą do eksploracji Księżyca.

Drukarka na budowie

Na Srebrnym Globie, pozbawionym ochronnej atmosfery, problemem będzie potężne promieniowanie słoneczne i kosmiczne, ekstremalne temperatury od około -200 do 200 st. C i mikrometeoryty spadające na powierzchnię, niespalające się w atmosferze.

Plan przewiduje użycie technologii druku 3D do skonstruowania habitatu. Na Księżycu pierwszy wyląduje łazik, który uwolni nadmuchiwaną kopułę.

Kolejne łaziki dostarczą elementy większej kopuły, która rozciągnięta nad pierwszą będzie jej ochroną. We wnętrzu tej pierwszej, mniejszej kopuły znajdzie się księżycowe osiedle, moduły mieszkalne złożone z elementów uzyskanych technologią druku 3D z miejscowych materiałów.

Johann Wörner przewiduje, że stacja będzie gotowa za 20 lat.

Na razie badacze znaleźli miejsce na Ziemi, w którym skały i pył przypominają środowisko księżycowe. Jest to masyw wulkaniczny na wyżynie Eifel na pograniczu Niemiec, Belgii i Luksemburga. Powstaje tam laboratorium do testowania wytwarzania elementów budowlanych z miejscowych skał i pyłów wulkaniczych w technologii druku 3D.