Nigdy nie przestaliśmy być Rosją

Tomasz Piechal ?z Sewastopola

Każdy pokonany kilometr drogi z Symferopola do Sewastopola zmienia krajobraz za oknami busa. Zamiast pagórków i ogromnych pól centralnej części Krymu powoli zaczynają dominować urwiste, wapienne skały.  Po drodze ze stolicy Autonomicznej Republiki Krymu do legendarnego miasta Floty Czarnomorskiej mijam Bakczysaraj. Niewielkie miasto liczące 33 tysięcy mieszkańców busy omijają obwodnicą. Centrum krymskich Tatarów widać w całej okazałości z jego smukłymi minaretami.

Kilka kilometrów dalej kres tatarskiej części  Krymu wyznacza prowizoryczny posterunek na drodze. Z naprędce pobudowanych barykad wystają maszty kilku flag Rosji i Floty Czarnomorskiej. Okazuje się, że na straży bezpieczeństwa mieszkańców Sewastopola stoją zorganizowane przez nich oddziały samoobrony. Kontrolują samochody, zatrzymują busy. Szukają dywersantów, banderowców i faszystów.

Spokój Sewastopola

Od barykady do miasta wiedzie jeszcze długa i kręta droga do centrum, Sewastopol pobudowany bowiem został na pagórkach wokół zatoki, z wierzchołków wzgórz zabudowa miasta kaskadowo spływa do wód Morza Czarnego.

Kiedy cztery lata temu pierwszy raz zajechałem do Sewastopola, od razu rzuciła mi się w oczy walka na flagi. Na jednym z pagórków po drugiej stronie zatoki ktoś wywiesił nad swoim domem dużą rosyjską flagę. Tymczasem za moimi plecami na masztach powiewały oficjalne ukraińskie barwy. Spacerując po krętych uliczkach Sewastopola, jeszcze nie jeden raz spotykałem takie sytuacje. Teraz walka się skończyła. Próżno szukać choćby jednej niebiesko-żółtej flagi. Ze wszystkich budynków administracji publicznej, muzeów, miejsc pamięci, dworców zdjęto ukraińskie barwy, a na maszty wciągnięto biało-niebiesko-czerwone. Ostały się jeszcze przypięte do ścian budynków oficjalne ukraińskie tabliczki urzędowe.

W Sewastopolu, mieście stacjonowania rosyjskiej Floty Czarnomorskiej, życie toczy się w normalnym tempie. Po ciągnących się wzdłuż brzegów zatoki bulwarach spacerują rodziny z dziećmi i emeryci, zakochane pary i chłopaki liczący, że dzisiaj także oni wpadną jakiejś dziewczynie w oko. Jedna z ulicznych kapel daje koncert, gra rosyjskie piosenki rockowe. Gitary, perkusja, statywy – wszystko przystrojone pomarańczowo-czarnymi wstążkami na cześć bohaterów Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Na prośbę z tłumu, by zagrać utwór Nirvany, odpowiadają ze śmiechem. – Dzisiaj będziemy grali tylko rosyjskie hity!

W pomarańczowo-czarne barwy symbolizujace szacunek dla bohaterów Wojny Ojczyźnianej  przystrojone jest nawet sewastopolskie delfinarium, które zachęca do odwiedzin olbrzymim plakatem ilustrującym obronę miasta w czasie wojny krymskiej. Wielka Wojna Ojczyźniana, wojna krymska, delfiny. Wielka Rosja. Przy nabrzeżu stoi i śmieje się grupa młodych Rosjan, którzy wyszli na miasto z ogromną rosyjską flagą. Tak dużą, że często podchodzą do nich inni ludzie z prośbą o wspólną fotografię. Pytam ich, czy już czują, że są częścią Rosji.

– My nigdy nie przestaliśmy nią być. Krym był, jest i będzie rosyjski – odpowiada 28-letni, lekko już podchmielony Jurij. W tym czarnomorskim portowym mieście powszechnie panuje radosna atmosfera.

Kawiarnie, bary i parki wieczorem regularnie wypełniają się wesołymi ludźmi, którzy często witają się toastami za Rosję. Sam Jurij oraz jego znajomi urodzili się i żyją w Sewastopolu. Ich rodzice są etnicznymi Rosjanami, część od wielu pokoleń jest związana z tym miastem, część przyjechała za czasów ZSRR. Jestem ciekaw, czy miejscowi Rosjanie nie boją się ewentualnej wojny.

– Pewnie, boimy się. Tylko że mamy na szczęście wsparcie naszej rosyjskiej armii. Oni nas obronią przed tymi banderowcami i faszystami. Co by się stało, gdyby ich nie było... Strach się bać – mówi 24-letnia Natasza. W czasie naszej rozmowy buja wózek ze swoim półrocznym synem. Imię dziecka można odczytać na małej rosyjskiej tablicy rejestracyjnej przypiętej do wózka – Igor.

Naturalnie, również do wózka jest przypięta mała rosyjska flaga. Paręnaście metrów po schodach w górę i wprost z bulwaru wchodzę na pl. Nachimowa, gdzie od dnia trwogi, czyli dnia przejęcia przez rewolucjonistów władzy w Kijowie, trwają manifestacje miejscowych Rosjan.