A Japończycy i Chińczycy przyjeżdżają do nich, by pooglądać, jak całkiem niedawno żyła sobie dumna cywilizacja Zachodu. Europa jako Disneyland – ta wizja wielkiego amerykańskiego historyka Waltera Laqueura przeszła kilka lat temu bez echa. Do tego przechodzący na islam młodzi Duńczycy czy Niemcy, a może i Polacy, którzy zapomną, o co chodzi z Wielkanocą.
Kontynent wszedł w korkociąg. Kolejne zamachy, a także straszne morderstwa z udziałem imigrantów i uchodźców rozgrzewają media społecznościowe, potem tradycyjne, wyostrzają apetyt skrajnych ugrupowań na władzę. Powstało coś w rodzaju IV Międzynarodówki skrajnej prawicy (poprzednie międzynarodówki wspierane przez Kreml rekrutowały się spośród sił lewicy), która niejako czeka na kolejne krwawe wydarzenia, by podgrzać atmosferę, a potem przy pomocy rozbudzonych na wybory emocji ludzi ostatecznie pokawałkować Europę.
To zaczyna przypominać jeden z tych najgorszych snów: widzimy, co się dzieje, chcemy coś zrobić, a nogi jakby zatopione w betonie, ręce zaś nieruchome jak odlane z gipsu. Można zamknąć granice, można stworzyć społeczeństwom złudzenie bezpieczeństwa. Będzie to pełne hipokryzji, bo – rzecz jasna – żadne rozwinięte państwo w Europie nie obejdzie się bez imigrantów, a gdybyśmy zostali sami, za dekadę bylibyśmy jak jeden wielki dom spokojnej starości. Podobno Angela Merkel gniewała się na Franciszka za porównanie Europy do staruszki. Problem polega na tym, że Europa faktycznie jest starzejącą się babcią, jak powiedział papież: traci pamięć o swojej tożsamości i zsuwa się po równi pochyłej kryzysu demograficznego.
Wtorkowa śmierć ks. Jacques'a Hamela w Saint-Etienne-du-Rouvray podczas odprawiania mszy świętej to najnowsze męczeństwo za wiarę. Może Pan Bóg je nawet zechce przyjąć w intencji Europy. Czy jednak Francja, a z nią Europa, pojmuje tragiczną symbolikę męczeństwa staruszka kapłana w pustym kościele – jak w czasach katakumb? Czy dzisiejszą Europę mogą zmienić modlitwy młodych w Krakowie? Czy są oni w stanie przekonać siebie i rówieśników, by nie czekali na dobrze płatną pracę, tylko poszli do tej, jaka jest? Czy są w stanie zdecydować się na dziecko przed zakupem samochodu? Czy są w stanie pójść na swoje i tworzyć Europę na własną rękę, zamiast mieszkać z mamą do trzydziestki, co pokazują statystyki kilku krajów?
Europa, jeśli ma przetrwać, nie odmieni się w gabinecie Jeana-Claude'a Junckera czy Angeli Merkel. Potrzebuje indywidualnych decyzji na tak swoich mieszkańców i ich poświęcenia. Bez tego wyrok na kontynent będzie co najwyżej odłożony o kilka dekad.
