Niektórzy mówili nawet, że przez pół roku będziemy przewodzić Europie. I nie miało wtedy znaczenia, że taki sam sukces spotkał kilkanaście państw przed nami i nasze osiągnięcie w tej sprawie jest równe zeru. Gdybyśmy, będąc w Unii, nie robili nic, i tak byśmy prezydencję objęli.
Dziś już wiemy, że przez pół roku Polska była centrum konferencyjnym i w tym czasie administrowaliśmy ogromną ilością spotkań, negocjacji, zebrań. Mieliśmy wiele pracy biurowej, sporo merytorycznej, ale z faktycznym rządzeniem nie miało to wiele wspólnego.
Po pierwsze, ze względu na traktat lizboński, który mocno zawęził kompetencje prezydencji, a po drugie, przez kryzys, który spowodował, że centrum zarządzania nie tylko nie znajdowało się w kraju sprawującym prezydencję, ale nawet nie w Radzie UE, Komisji Europejskiej ani w Parlamencie Europejskim, lecz w dwóch stolicach – Berlinie i Paryżu.
Unijna prezydencja jest dziś instytucją dużo bardziej fasadową, niż była przed 13 grudnia 2007 roku, gdy podpisano traktat lizboński. I niż zakładano, że będzie. Jej idea była szczytna. Stanowiła ukłon wobec państw narodowych, by – zwłaszcza te mniejsze – mogły mieć poczucie, iż wpływają na bieg spraw. Dziś ten wpływ jest już raczej iluzoryczny. A czy państwa mogą odnieść jakąkolwiek korzyść ze sprawowania prezydencji?
Oczywiście, jeśli wykorzystają tę okazję do przedstawienia na forum publicznym pewnych ważnych dla siebie problemów. Może to być także niezła szansa na promocję wizerunku kraju. Oraz okazja – zwłaszcza z punktu widzenia państw nowej Europy, takich jak Polska – do zdobycia doświadczenia administracyjnego.
