Paradoksalnie Ewę Kopacz i Beatę Szydło sporo łączyło – dość luźno podchodziły do pytań dziennikarzy. Prezentowały programy swych partii, zamiast odpowiadać na pytania. Usiłowały przekonywać swoich wyborców, a nie prowadziły realnej dyskusji o Polsce.
Beata Szydło była lepsza wizerunkowo – patrzyła odważnie wprost do kamery, pewnie mówiła do wyborców. Jednak często zamiast odpowiedzi merytorycznych, np. z czego sfinansuje swoje obietnice wyborcze, powtarzała wciąż te same zapowiedzi PiS. Szydło straciła jednak okazję do tego, by pokazać, że jest samodzielnym politykiem – przekonywała, iż jej partia zawsze miała rację, a na pytanie o błędy z lat 2005–2007 zaczęła krytykować PO.
Zadała jednak kilka celnych ciosów Ewie Kopacz, chociażby wytknęła jej zmarnowane pieniądze na budowę elektrowni atomowej czy wypomniała aferę taśmową.
Kopacz kilka razy mówiła bardziej merytorycznie. Potrafiła też zadawać ciosy Beacie Szydło – atakując PiS konstytucją czy wyliczając, że niemal połowa sześciolatków nie poszła do szkół, co ma dowodzić, że dziś rodzice mają możliwość wyboru, czy ich dzieci pójdą do szkół czy też nie.
Kopacz była jednak częściej w defensywie, dlatego Szydło wypadała lepiej. Próba zmiany swego końcowego expose przez premier na straszenie osób starszych, że nie dostaną emerytur, oraz twierdzenie, że „ta kobieta" wprowadzi „państwo wyznaniowe", przypomniało stare, lecz już coraz mniej skuteczne metody PO, by straszyć Jarosławem Kaczyńskim.
