Wokół wikingów narosło wiele mitów. Także tych związanych z ich wyposażeniem bojowym. Co prawda do lamusa historii odeszły wizje tych średniowiecznych piratów wyposażonych w rogate hełmy (których wcale nie używali), nadal jednak panuje dość powszechne przekonanie, że najważniejszym rodzajem broni, jakiej używali, był topór bojowy. Tymczasem ich podstawowy rodzaj uzbrojenia stanowił miecz.
Sax, spatha i miecz normański
Miecz był najbardziej rozpowszechnionym typem uzbrojenia w całej Skandynawii (na obszarze samej tylko Norwegii skatalogowanych jest blisko 2500 mieczy wikińskich, podczas gdy z czasów piastowskich w Polsce zachowało się ich tylko około 100). Przez cały okres dominacji wikingów przechodził też nieustającą ewolucję.
Co do zasady miecze wikingów dzieli się początkowo na dwa rodzaje. Pierwszy to tzw. sax lub saex. Była to krótka masywna broń o jednosiecznej głowni mierzącej zwykle od 30 do 70 cm, wyważona w stronę rękojeści. Spotykany był także tzw. langsax, którego głownia mogła mierzyć nawet 100 cm. Przyjmuje się, że broń ta zanikła już w VIII/IX w. Drugi typ to dwusieczny miecz zwany spatha, który w przeciwieństwie do sax wyważony był w stronę sztychu. Ten typ miecza miał głownię o długości około 100 cm. W późniejszym okresie również miecze dwusieczne wyważone były w stronę rękojeści. W tym też czasie pojawił się klasyczny miecz wikingów (nazywany też mieczem Karolingów).
Czytaj więcej
To jedno z tych pytań w historii, na które nie ma prostej i jednoznacznej odpowiedzi. Być może dlatego, że tak naprawdę źle identyfikujemy ludzi, których historycy nazwali wikingami. Być może nadal nie rozumiemy ich koncepcji wspólnoty ludzkiej, podziałów klasowych, kultury, roli mitów i religii w życiu oraz systemu gospodarczego.
Z uwagi na swoje pochodzenie „miecze wikingów” były faktycznie rozpowszechnione w całej Europie. Miecz wikingów (karoliński) miał głownię o długości od 80 do 100 cm (panuje przekonanie, że najczęściej osiągała 90 cm). Głownia była szeroka na około 4 cm i prawdopodobnie miała od 2 do 4 mm grubości. Miecz wyważony był w stronę rękojeści i wyposażony w masywną głowicę i chroniący dłoń jelec.